Jesteśmy Jednością... (d. Nie jesteśmy sami...): GALERIA ŚWIATŁA

GALERIA ŚWIATŁA to miejsce dla nas, Pracowników Światła. Każdy z nas wyposażony został w talenty i zdolności, kóre cieszą i rozwijają serca innych, sięgają do sedna rzeczywistości, odkrywając jej ponadczasowy wymiar, a wszystko to, co robimy, jest wyrażeniem Piękna, Harmonii i Rytmu, którymi przemawia do nas melodia Wszechświata.

Obrazy Barbary Glombik

Ze swoją Przyjaciółką, Basia jest w rudym sweterku.

Dzisiaj otwieramy podwoje naszej Galerii Światła, aby powitać i przedstawić Wam Basię Glombik. Basia jest absolutna amatorką, od razu przyznaje się do tego, że nie kończyła żadnych szkół plastycznych.
Mówi, że malowanie jest dla niej rodzajem medytacji, dzięki czemu scala się ze swoim wnętrzem.

Kiedy maluje, zawsze odnajduje w sobie ukojenie, radość, pokój i wszystko to, co w każdym z nas tworzy nasze najpiękniejsze Ja.

Bywa tak, że zabierając się za obraz zupełnie nie wie, co powstanie. Czasem pozwala jedynie, by TO płynęło. Przyznaje, że sama jest zaskoczona efektami. Kolory są dla Basi niezwykle istotne i zawsze takimi były, jakby na przekór jej potężnej wadzie wzroku. Od niedawna zaczęła odczuwać energie w postaci barw, a to uczyniło jej pasję jeszcze bardziej fascynującą.

Basia ma jedno jeszcze hobby, kocha gotować, dlatego ma swojego bloga, trochę kulinarnego, trochę jej własnego, jak mówi - Bafkowego. Bo gotowanie jest dla Basi także rodzajem malowania, lecz przy pomocy zapachu i smaku.

A co jest najważniejsze w życiu Basi? Miłość, która jest wolnością. To ona jest siła napędową wszystkiego.

Kiedy poprosiłam Bafcię o komentarze do swoich obrazów, chyba w pierwszym momencie była trochę zakłopotana, nie wiedząc, co mi odpisać. Niektóre obrazy powstały pod wpływem autentycznych obrazów (wizji), jakie zobaczyła w sobie. Inne były jedynie wyśpiewaniem komuś jej wdzięczności. Niektóre zainspirowała muzyka, a jeszcze inne - sny.
Obraz "Ptasia dyskusja" powstał do wiersza Krzysztofa.
Dla Basi osobiście najważniejszy jest ten ostatni obraz. Bo jest to obraz przy malowaniu którego, jak to określa: stało się w niej coś bardzo istotnego. Kiedy go malowała, nie miała pojęcia, co wyjdzie, malowanie dosłownie porwało ją, a to, co rządziło jej pędzlem było od niej silniejsze. Efekt przerósł jej oczekiwania...

Ale udzielmy głosu jej twórczości i posłuchajmy, co ma do powiedzenia na temat swoich prac. A są to rzeczy bardzo ciekawe...

Co we mnie drga...

Bez tytułu

Ten drugi obraz niezbyt przeze mnie lubiany też symbolizuje mnie. Tylko właśnie tę ciemniejszą strone. To wlasnie ta ja, kiedy nie dbam o swoje ja. To ta ja, kiedy znaczenie maja znowu problemy, oczekiwania, niespelnione pragnienia, frustracja. To ta ja, kiedy targaja mna watpliwosci. Kiedy zbyt wiele zewnetrznych rzeczy trzyma mnie w tym stanie, ktory nie pozwala zyc naprawde. To smutny obraz, bo jest symbolem smutnej rzeczywistosci. Ale nic nie jest stale. Spirala symbolizuje dla mnie ruch. Wibracje. Zmiany. Energie, ktora moge przetworzyc. Ode mnie zalezy tylko, jak.

Kontakt

Obraz namalowalam w czasie ostatnich swiat (w roku 2011).

To tam na niebie co wyglada troche jak grzyby, to oczywiscie nie grzyby. To miasto tam na dole to moje miasto. Troche koslawe wyszly te wiezowce, ale to akurat ma najmniejsze znaczenie.

Akryl na plotnie 50 x 70 cm.

Mirolandia

Obraz, ktory dedykuje Mirze. Z podziekowaniami za wszystkie cieple energie jakie mi wysyla. Za cierpliwe tlumaczenie rzeczy dla mnie malo zrozumialych, za lagodnosc, ktora pomaga mi odkryc swoja wlasna i za wspaniala i delikatna motywacje.

Akryl na plotnie 50 x 70 cm.

Leśny portal

Czy można współdzielić jeden sen? Okazuje się, że tak... Magia jest w nas.

Dla tych, ktorzy sa ciekawi. Ja naprawde widzialam to drzewo. W jednym ze snow. W bardzo waznym dla mnie snie. We snie od ktorego zaczela sie moja wewnatrzna przemiana. A wlasciwie przemiana byla juz predzej, ale od wtedy nabrala zaskakujacego tempa.

Para anielskich skrzydeł

Pewnego dnia mialam taki sen - nie sen, wizje - nie wizje. Bo nie byl to ani sen, ani wizja. Dokladnie zobaczylam taki wlasnie obraz:

Stoimy nad brzegiem szafirowego jeziora. Nad nami szafirowe niebo. Na niebie wielkie szafirowe slonce. Sl...once dwuwarstwowe, swiecace nie na zloto, ale srebrno. Slonce, w ktore mozna spogladac bez mruzenia oczu. Cos wisi w powietrzu. Tesknota.
Oboje jestesmy piekni. Oboje na swoj sposob doskonali. Ale... wciaz nie mozemy poleciec tam, dokad wzywa nas nasza dusza. Wciaz nie mozemy poleciec do slonca.
Mam tylko jedno skrzydlo. I on ma jedynie jedno skrzydlo.
Tesknota...

Nagle wiem. I wiem, ze on rowniez wie. Nie trzeba trwonic slow. Jedno spojrzenie. Przytulam go. On przytula mnie.
Nasze serca bija jednym rytmem.

Razem mamy pare skrzydel. Pieknych skrzydel. Teraz mozemy sie wzniesc. Poleciec w strone slonca.

Kazdy z nas jest aniolem. Tylko na razie posiadamy po jednym skrzydle. Gdy przytulimy do serca drugiego czlowieka wtedy razem mamy dwoje skrzydel. I mozemy naprawde sie wznosic.
To taka przenosnia.

Milosc jest kluczem do wzniesienia.

The Lion Sleeps Tonight

Sama radość

Stokrotka plazmatyczna

Wizja byla taka:
Widze jakby planete, ktora jest jakby zamrozona. To znaczy wszystko ma kolor jasnego zimnego niebieskiego. Powierzchnia planety i powietrze. Nic tam nie ma, tylko taka wielka pustka. Niby. Zblizenie. Widze ze na takim pustkowiu rosnie malenki kwiatuszek. Wyglada jak taka bardzo niepozorna stokrotka. Tylko liscie zamiast zielone ma fioletowe. A kwiatuszek tez
jakby w barwach jasneg...o fioletu. Rosnie sobie na tej zamrozonej planecie. Malutka, niepozorna. Znowu mam jakby przyblizenie w tej wizji. Widze jakby przekroj planety. I wtedy cos niesamowitego widze. Ten kwiatuszek ma olbrzymie korzenie, ktore siegaja gleboko do wnetrza planety. Rozrastaja sie poteznie na boki, sa silne, sa jakby zywe. Lekko sie poruszaja w takiej jakby lawie planety.
Od lewej strony do kwiatuszka na powierzchni zbliza sie jakis dziwny stor. Nie wiem co to jest. Wyglada jak wlochate kosmate dziwne cos. Ni to pajak, ni to gwiazda. Pelznie tak na ziemi probujac sie dostac do tego kwiatuszka. Mam wrazenie ze chce mu zrobic krzywde. Nie wiem, ale nie podoba mi sie ten wlochaty-pajak-gremlin-czy co to jest. Jest wciaz daleko od stokrotki, zakrada sie do niej. I nagle tuz pod nim, z
ziemi wyskakuje blyskawicznie jeden z korzeni tego malenkiego kwiatuszka. Ten korzen na koncu ma jakby szpon. I tym pazurrem tym szponem przebija tego pajaka-gremlina-czy co to jest. Pajak znika. Korzen chowa sie na powrot pod powierzchnie. Stokrotka malutka, niepozorna wciaz sobie rosnie. Nienaruszona. Cala. Niedostepna.
Na koncu zauwazam wokol niej znowu cos w ksztalcie torusa. Wyglada jakby byl z mgly. To wyglada tak, jakby tworzyl wokol stokrotki cos w rodzaju klosza.

Amarantowy wojownik

(Akryl na plotnie 50 x 70 cm)

Nie jest taki, jak bym chciala zeby byl. Nie potrafie uchwycic tej sily, tego zdecydowania, tej lekkosci. Widzialam to w sobie. Widzialam bardzo wyraznie. Bialy tygrys, spacerujacy wewnatrz amarantowego torusa. Spogladalam w niebieskie oczy.
Ujrzalam Wojownika.
Nie potrafie uchwycic pedzlem tej sily. Ale wspomnienie pozostanie. Na zawsze.

Ptasia dyskusja

Akryl na plotnie 50 x 70 cm

Do namalowania obrazu zainspirowal mnie tym razem napisany przez Krzysztofa www.kysiulach.pinger.pl wiersz.
Nigdy predzej tak nie mialam, bym przeczytala wiersz i doslownie od razu pojawilo sie... silne pragnienie namalowania go. Krzychu mnie widocznie zaczarowal.

*Ptasia Dyskusja*

Dyskutował ptak na drzewie,
o cudownym ptasim śpiewie.
Wtem dyskusję wiatr usłyszał
gałęziami zakołysał.

Jak to ptaku tak wypada,
stroszyć Dziubek do sąsiada.
Twój śpiew piękny, nie zaprzeczę,
lecz nie jeden na tym świecie.

Ptak oniemiał, wiatru słowa,
zakończyła się rozmowa.
Kto to widział, nie do wiary,
że odezwał wiatr się stary.

Ciągle szumiał, coś szeleścił,
nagle wszystkim wnet obwieścił.
I tak w lesie jest afera,
że wiatr ptakiem poniewiera.

Bo się nie zna na muzyce,
trudno wietrze takie życie.
Ty kołyszesz gałęziami,
a ptak śpiewa między nami.

Każdy w życiu ma talenty,
trzeba tylko dać zachęty.
Bo jesteśmy wszyscy cudni,
ptak, i wiatr, i woda w studni.

Razem

Akryl na plotnie 70 x 50 cm

Odkrylam, ze im wiecej maluje, tym lepiej mi to wychodzi. Nie chodzi nawet o efekt jaki powstaje, ale sam proces tworzenia. Barwy same ukladaja sie w obrazy.
Wczoraj jedynie wiedzialam, ze mam ochote na ...fiolet. Nie mialam pojecia co z tego wyjdzie. Nie mialam jako takiej wizji. Wiedzialam jedynie, ze wibrowal we mnie fiolet. I odrobina blekitu.
Wylaniajacy sie spod pedzla obraz mnie sama zaskoczyl.
Potem jednyie podchwycilam to, co moja dusza mi spiewala. Nie musze wszystkiego dokladnie rozumiec. Wystarczy, ze to czuje.

Rodzeństwo
Akryl na plotnie, 50 x 70 cm

Rodzenstwo - Dwa dni pracy, ktora sprawila mi naprawde wiele radosci. Nie bede za duzo pisac. Powiem tyle, ze chyba przy zadnym innym obrazie nie odczuwalam az tyle pozytywnej energii. Zreszta staralam sie ja rowniez w ten obraz wplesc.

Basieńko Droga, Bafko, Basiu, jesteś cudowną Istotą, wrażliwą, o dużej głebi uczuć, a przy tym tak pieknie przejawiasz artyzm w całym swoim życiu. Twoje obrazy są piękne i intrygujące, a to, co mówisz, dopełnia treści, które przelewasz na płótno w sposób frapujący.

Dziekuję Ci, Basiu, z całego serca za Twoją obecność pośród nas, za to wszystko, czym się przykładasz do pracy na rzecz Światła na Ziemi. Życzę Ci, aby nadal malowanie sprawiało Ci tyle radości i przysparzało piekna i miłości w tym świecie.
Namaste.

Basia Kotyła - wiersze i Robert Gomułka - obrazy

Chciałabym przestawić Basię Kotyłę z Zamościa. Basia pisze cudowne wiersze, a ponieważ w naszym życiu nic nie dzieje się przypadkowo, spotkała na swoich ścieżkach Autora wspaniałych ezoterycznych obrazów o treści odnoszącej się do tematów, którymi obecnie żyjemy.

Spotkanie tych dwóch natchnionych dusz zaowocowało przepięknym, głębokim dialogiem Obrazu i Słowa, które z niezwykłą głębią i mądrością daje wyraz wewnętrznemu rezonansowi, jakim treść tych obrazów rozbrzmiewa w duszy Basi. Ale najpierw parę słów o Niej:

Barbara Kotyła urodziła się w Zamościu w 1953r. Jest absolwentką I LO w Zamościu i UP w Lublinie.

To kobieta motyl – barwna, przeobrażająca się nieustannie, potrafiąca robić kilka rzeczy naraz – wysłucha, pomoże, nie nawraca.

Energię czerpie ze wszystkiego co Ją otacza: ze Słońca, deszczu, uśmiechu dziecka, jego płaczu, muzyki, obrazu i wiatru.

Najważniejszą i największą wartością Jej życia jest miłość.

I tego się trzyma niezmiennie.

A teraz parę zdań o współuczestniku tego dialogu dwojga artystów, Robercie Gomułce:

Robert Gomułka urodził się w 1956r. w Zamościu. Jest absolwentem Państwowego Liceum Sztuk Plastycznych w tymże mieście. Ukończył studia w Instytucie Wychowania Artystycznego UMCS w Lublinie.

Robert to postać niezwykła, radosna, pełna bezwarunkowej miłości. Otwarcie mówi, że „jego wymiar życia jest duchowy”, że „nieskończoność to ojczyzna bez granic” oraz że „jesteśmy z popiołów gwiazd”. To wszystko wyraża poprzez swoje dzieła.

Jest szczęśliwym człowiekiem, ponieważ w ten sposób się rozwija a innym pokazuje tajemnice istnienia.

Robert Gomułka „Zniewalający powab wymiarów”

dla Posłańca Źródła

kto raz otrzymał Światło

co rozpaliło Jego wnętrze

do ręki bierze coś

czym przekazuje Świata wielkość

kto raz zakochał się

w podróżach poza czas i przestrzeń

postrzega Świat jak Stwórca

i ceni otrzymany dar

kto raz dostaje wgląd

i czuje wielowymiarowość form

nie spocznie na zachwycie

bo Nieskończoność nieskończona jest

jak Życie

Basia podczas wystawy prac Roberta

Robert Gomułka „Każde ciało jest odrębnym Wszechświatem”

jakim okiem widzisz tak i tyle

jakim zmysłem czujesz

co i jak odbierasz

gdzie przenikasz

że Twe dzieła zadziwiają

formą, barwą, rytmem i nieznanym

Robert Gomułka „Siłownia” z cyklu „4 Żywioł ognia

ogień to żywioł powszedni

dusz przebudzonych i niepokornych

One są siebie świadome

i śmiało wchodzą na drogę

mniej uczęszczaną

Robert Gomułka „Majestat ciał” z cyklu „4 Żywioły – Ziemia”

w pamięci nie ma miejsca na to

kiedy kim jesteśmy

i żyć od początku się wydaje sensem

pozornie

przebudzeni wiedzą więcej

Robert Gomułka „Symfonia form”

zagłuszeni warkotem ulicy i mediów

zakrzyczani mnogością oskarżeń i przechwał

ogłuchnięci od nawoływań do walki i wojny

zasłuchani w podszepty rozumu i ego

nie słyszymy symfonii

co nam w duszy gra

Robert Gomułka „Powab otchłani” z cyklu „4 Żywioły – powietrze”

powietrze to żywioł ulotny

i wieje tam gdzie chce

a człowiek co wie że wie

czuje tylko wolność

jak ptak

Robert Gomułka

Anioł przybył dokładnie

na czas

gdy krew spływała po wieżach

kiedy lud oniemiały rozważał

czy prawda to czy reklama

Jam

Jam który Jest wie

a nam

nam pokory i zatrzymania

Robert Gomułka „Ludzie z twarzą” – z cyklu „4 Żywioły – Ogień”

są ludzie bogaci i biedni

są mądrzy i głupi

niektórzy śpią jeszcze

niektórzy błądzą

i tacy co twarze mają jaśniejsze

niż milion gwiazd

A oto inne wiersze Basi:

Jest

w każdej Istocie

w każdym kamieniu

i pod korzeniem

i dnem najgłębszym

na skraju dłoni

w zatoce lasu

w głębinach oczu

i oceanów

w pisanym tekście

w śpiewanej pieśni

w okruchach chleba

w ramionach dziecka

i w niewolnikach

na nieboskłonie

i Drodze Mlecznej

na wyspie bezludnej

i Wielkanocnej

w wygranym losie

w przepitym szczęściu

w oczach sąsiada

i wścibskiej baby

w maszynie prostej

i w prostym bycie

u matki i brata

ofiary i kata

co jest

jeżeli nie boskość

kto to

przeplatają się palcami

w oczy patrzą godzinami

zasypiają wyczerpani

gdzieś nad ranem

świece lubią palić

oraz inne ognie

nic nie jedzą do południa

potem też cokolwiek

odgadują co co znaczy

co i tak nie znaczy że

na zawsze

mają jakieś iskry

jakieś grają im orkiestry

pomijają cudze rady

nie zważają na plotkarzy

noszą kwiaty i uśmiechy

jak ubrania

zarażają swoim byciem

odgadują sobie myśli

i się czują jak bogacze

robią to co niedorzeczne

niepoprawnie

nucą coś w łazience

i nie widzą ani braku

ani barier

są też głusi

przykazania łamią

dość nieskromnie

doceniają luksus tańca

i ustronia

jedno słowo tylko znają

co się tłucze w sercu

co się plącze w głowie

i ugina nogi

a gdy śpią to śnią o sobie

no i są szczęśliwi

przepis

tak jasno jak światło

tak prosto jak strzała

tak gorąco jak wulkan

tak trafnie jak wygrana

tak mądrze jak matka

tak swobodnie jak latawiec

tak odważnie jak pionierzy

tak radośnie jak dzieci

tak dojrzale jak owoce

tak skrzydlato jak na niebie

tak bogato jak w koronie

i bez barier

tak jak zakochani

bądźmy my na Ziemi

różności

Tu są wybrańcy wszystkich

Światów

z własnej woli

przychodzą Tutaj po

doświadczenie

po to by spotkać kogoś

raz jeszcze

inaczej

coś stracić

zapomnieć

przebaczyć

nabrać dystansu

uzyskać spokój

albo zwariować

Tutaj się splata miłość

z zesłaniem

i ręka z ręką

młodość ma w wielu

serdeczny aplauz

tak samo jak i bogactwo

o którym mamy swoje pojęcie

by zaś nie było podobnie

czy skrajnie

czy też po tyle samo

to się podkrada i wojuje

żyje więc złodziej obok

nędzarza

a jeden drugim po cichu gardzi

żyje milioner obok księżniczki

i chce ją poślubić

a Ona woli całować żabę

dzieci by można jeszcze ratować

lecz kto ma odwagę

skoro nie ma jej rodzic

i oprócz tych co mają formę

wielu się jeszcze nie odnalazło

a może nie wie co robi

lub nie chce wiedzieć

i tak się tłoczą tak atakują

ze czasem trudno zachować spokój

a ten i wiedza oraz odczucia

to kroczek pierwszy na pierwszy

stopień

schodów do siebie

ale Tu jeszcze jest ciemno

jeszcze są mury

i mało pytań

brak rozumienia

i brak zapałek

i bardzo daleko

przez zapomnienie

Tam gdzie Jest

a tych którzy twierdzą

że znają drogę

trzeba opłacać i trzeba

słuchać

lecz jeśli już przejrzysz

a Bóg mi świadkiem

to spójrz na życie

jako na Życie

Tu nie ma przypadkiem

sposoby

dotyk i pocałunek

podobnie jak słowo

szeptane czule

ukradkiem

jak kwiaty ni stąd

ni zowąd

jak uśmiech i bilet

ni to w czas

ni za coś

jak taniec na plaży

zabawa w chowane

wchodzenie na drzewo

czy drobiazg zrobiony

z potrzeby obdarowania

mają wymiar wyznania

czegoś co tylko serce

rozumie

czytając owo

wyszłam z ram

obarczona winą

przestraszona karą

z nakazaną męką

z wywróżoną grozą

z przesądzoną drogą

była bym nie sobą

przemiany

kat odłożył narzędzia do kąta

ofiara straciła wiarę

w swoje

nią bycie

kruchość

ramki w które nas oprawia

rodzina

szkoła

religia

system

nie wytrzymują naszego

przebudzenia

bacz

za zabicie miłości

kara nie jest doczesna

to nie jest zwykłe przestępstwo

bacz

by Ciebie nie dotyczyło

spróbuj

w porze szelestu żółtych liści

i spopielania ich na stosie

w porze poranków siwych

i nieprzyjaznych długich nocy

jest czas

by pozaglądać w siebie

Dziekuję Ci, Basiu za to, że udostępniłaś nam swoje piękne wiersze. Dziękuje Robertowi za piękno i przenikającą do wnętrza duszy głębię Jego wspaniałych obrazów

.