Starożytna wiedza
lub odwieczna filozofia – Część 1.
Steve Beckow
http://goldenageofgaia.com/2013/06/the-ancient-wisdom-or-perennial-philosophy-part-1/
Jeśli mamy
tworzyć duchowe podstawy wiedzy, która naprawdę jest ponad uwarunkowania kulturowe
i uniwersalne, powinniśmy zgłębiać treści, które są ponad wszelkimi religiami
oraz przemyśleniami duchowymi i wyznaniami.
W ciągu
najbliższych kilku dni podam kilka stwierdzeń na temat odwiecznej filozofii,
niektóre z nich są wynikiem moich spekulacji a niektóre pochodzą od innych
osób.
Wspólne podłoże
duchowości
Prymat duszy
Na samym początku zwróćmy uwagę na to, że wszystkie żywe istoty są duszami
tymczasowo zamieszkującymi ciała lub inne formy. Rozmaite religie używają
odmiennych określeń dla pojęcia duszy: Jezus nazywał ją Chrystusem,
zbawicielem, księciem pokoju, skarbem zakopanym w ziemi, perłą wielkiej wartości
i nasieniem gorczycy, które wyrasta w wielkie drzewo.
Hindus nazywa ją atmanem lub jaźnią. Buddyści nazywają ją naturą Buddy, naszym pierwotnym obliczem, naszą esencją lub Wielkim Umysłem.
Celem życia jest poznanie naszej prawdziwej tożsamości
Inną sprawą jest fakt, że wszyscy oświeceni mędrcy wszelkich religii są zgodni co do tego, że dusza żyje w ciągu niezliczonych wcieleń, rozwijając rozróżnianie, aby poznać swoją prawdziwą naturę. Wiedza o tym jest celem dla wszelkiego życia, jakie zostało stworzone. Kiedy poznamy swoją prawdziwą naturę, wypełniamy zadanie życia i powracamy do Źródła, z którego przyszliśmy.
Cel życia jest ten sam dla ludzkich form życia, jak i nie-ludzkich, dla mieszkańców Ziemi, jak i mieszkańców innych planet. Jesteśmy w podróży, która trwa przez niezliczone wcielenia i zabiera nas od Boga do Boga.
Bóg jest nie posiadającą formy, transcendentną Istotą, którą chrześcijanie nazywają Ojcem, a hindusi – Brahmanem.
Bóg w swojej bezpostaciowości jest wszechmocny, wszechwiedzący i wszechobecny. Jest wieczny i niezmienny. Jest transcendentną istotą, którą charakteryzuje spokój i stałość, świadomość i miłość. Chrześcijanie zwą Go Jedynym Źródłem i Przeznaczeniem życia, Ojcem, a Hindusi, Brahmanem.
Kiedy Bóg schodzi do materii, jest znany jako Matka i Shakti wśród hindusów, a jako Duch Święty wśród chrześcijan.
Kiedy Bóg wchodzi w marzenia i buduje świat iluzji, charakteryzuje się to dźwiękiem i ruchem, nie inaczej. Cały świat materii, Matka jest stworzony przy pomocy formy. Prawda ta w ten sam sposób dotyczy świata aniołów i elohimów, jak i sfery ludzi, zwierząt, roślin i minerałów. Chrześcijanie wzywają Boga w postaci Ducha Świętego a hindusi jako Boską Matkę i Shakti.
Wszelkie życie zmierza ku wiedzy o swej prawdziwej tożsamości poprzez rozwój duchowy
Wszelkie życie zakłada istnienie formy, krótkotrwałość życia i uczenie się dzięki pomocy innych duchów i praw uniwersalnych prawdy o sobie samym. A dzieje się to i postępuje od jednego wymiaru do drugiego, z jednej planety do drugiej i z jednego świata do innego, aż uświadomi się to sobie dzięki wzrastającemu oświeceniu i w końcu powróci się do domu, do Boga.
Świat jest szkołą doświadczenia, w której naucza się lekcji, poszerzających wiedzę jednostki o sobie, przemieszczając ją ze świadomości dualistycznej do świadomości jednoczącej i rozszerzając to pojęcie jedności, aż obejmie ono wszystko, co jest i wszystko, czego nie ma.
Ostatecznie nie ma obiektów jest tylko jeden przedmiot
Na najwyższym poziomie istnienia nie ma obiektów, tylko jedna subiektywna świadomość, która jest Wszystkim Co Jest. Jest to ta subiektywna świadomość, która indywidualizuje się i żyje w wielu różnorakich formach dla celu poznania siebie. Jednostki rozwijają się, począwszy od ekspansji w sensie Jaźni lub Ja, które ronią każde ograniczone Ja, aby ogarnąć sobą bardziej ekspansywne Ja i w ostatecznie zakończyć w świadomości Siebie, która zawiera wszystko.
Oświecenie postępuje poprzez dawanie prymatu wiedzy o sobie nad wiedzą o nie-Sobie itd. Jaźń nie jest materiałem i zarazem nie jest obiektem, lecz słowem, które opisuje przedmiot wszelkich doświadczeń.
Wszystko skonstruowane jest z miłości i dla niej
Miłość leży u podłoża wszystkiego. Miłość jest siłą przyciągającą, która utrzymuje wszystko razem i czynnikiem, który rozwiązuje i uwalnia wszystko ponownie do głównego oceanu świadomości. Nie jest dostrzegalna, dopóki panuje jako oddzielna lub dualistyczna świadomość, lecz kiedy silnie pragnie jednoczącej świadomości, prawda tego stwierdzenia staje się znana.
Miłość nie jest odczuwaną przez nas emocją, lecz niewidoczną i niematerialną siłą, która wypełnia bezpostaciowego Boga, porusza się w nim i współistnieje z nim.
Starożytna wiedza
lub odwieczna filozofia – Część 2.
Steve Beckow
http://goldenageofgaia.com/2013/06/the-ancient-wisdom-or-perennial-philosophy-part-2/
Przejrzane: 22 lipca 2011
Rozwój duchowy: Boski Plan dla życia
http://www.angelfire.com/space2/light11/divine1.html
1. Każdy mężczyzna, kobieta i dziecko na tej planecie jest Bogiem. Każdy mężczyzna, kobieta i dziecko żyje bez końca, dzięki niezliczonym fizycznym wcieleniom.
Wszystko to, co znane i nieznane, wszystko jest i nie jest Bogiem. Nie ma czegoś takiego, co możemy zobaczyć lub czego nie możemy zobaczyć, a co nie jest Nim (Nią, Onym – Bóg nie ma płci). Używam tradycyjnego określenia Boga przez mędrców, którzy mówili o Nim – On). Skoro tak, jesteś Bogiem i ja jestem również Bogiem, jak i każdy inny. Bóg – nie jest możliwe, byśmy ulegli zniszczeniu lub przestali istnieć. Jesteśmy zatem wieczni, chociaż nasze fizycznie ciała takie nie są.
„Nieśmiertelność”, o której mówili tacy nauczyciele jak Jezus nie jest nieśmiertelnością duszy, która już jest nieśmiertelna, lecz zaprzestaniem potrzeby ponownego rodzenia się w fizycznym ciele. Kiedy ta potrzeba istnieje, reinkarnujemy nieskończoną ilość razy, aż osiągamy ten punkt, kiedy nie potrzebujemy już więcej rodzić się w ciele fizycznym. Lecz nie jest to koniec rozwoju duchowego, trwa on nadal, póki nie wrócimy do Boga, od którego przyszliśmy poprzez prawie nieskończony proces następujących po sobie oświeceń.
Rozwój duchowy oznacza nie tylko to, że ciało fizyczne ewoluuje, zgodnie z teorią Darwina, lecz że ciała duchowe są również w to włączone. Podróżujemy, życie za życiem, ucząc się, rozróżniając, doskonaląc naszą zdolność odróżniania rzeczywistości od nierzeczywistego, aż na koniec uświadamiamy sobie w pełni Jednego. Wtedy mamy dokonać postępu od nieświadomej świadomości do świadomej świadomości naszej natury jako Boga.
2. Celem życia jest oświecenie. Cel życia polega na tym, że Bóg powinien spotkać Boga i podczas tego spotkania posmakować Swojego własnego błogosławieństwa. Dla tego celu stworzono wszelkie życie.
Bóg jest Jednym - bez wątpienia. W swojej najwyższej ekspresji Bóg jest bezpostaciowy i tym samym nie zamieszkuje żadnych form i nie może korzystać z narzędzi oraz technologii. Bóg jest sam we wszechświecie form i ponad nimi. Nie ma innej istoty, nie ma nikogo, kto zna Boga i Bóg nie ma sposobu, aby poznał Boga. W świetle tego Bóg, aby zaspokoić pragnienie poznania Siebie Samego i posmakować swojego własnego błogosławieństwa, stworzył formy życia i poprzydzielał im zadania poznania swojej prawdziwej natury, swojej pierwotnej tożsamości.
Wszczepił im tęsknotę, którą zaspokoić może jedynie uświadomienie sobie własnej tożsamości jako Boga. Stworzył prawa uniwersalne, które niosą pomoc indywidualnej jednostce w podróży od Boga do świata i ze świata z powrotem do Boga. Za każdym razem formy życia uświadamiają sobie swoją prawdziwą tożsamość jako Boga, Bóg spotyka się z Bogiem i dla tego spotkania stwarzane jest wszelkie życie.
3. My wszyscy podróżujemy od Boga, na jego polecenie i zostaniemy uwolnieni z cyklu fizycznych narodzin i śmierci – w chwili, kiedy poznamy, że wszystko w świecie, włączając nas, jest Bogiem. Hinduscy mędrcy nazywają ten poziom oświeceniem vijnana (doskonała mądrość) i sahaja (lub naturalna, ustawiczna) nirvikalpa samadhi.
Kiedy ustaje wszelki ruch w mózgu, kiedy duchowe serce (hridayam) otwiera się i już nigdy więcej się nie zamyka, jednostka uświadamia sobie Boga w sahaja nirvikalpa samadhi, który jest stanem wyzwolenia się z potrzeby ponownego narodzenia się (mukti). Ten poziom nazywają niektórzy vijnana (doskonała wizja) i nirwana (zanik ruchu). Lecz tym samym nie zatrzymuje się ewolucja duchowa. Zanika jedynie potrzeba ponownego narodzenia się w tym Trzecim Wymiarze. Nakaz egzystencji w nieskończoności, wymiar za wymiarem, wszechświat za wszechświatem rozciąga się nadal.
4. Ojciec stworzył domenę Matki (macierz) jako element wspierający naszą duchową podróż i edukację. Wędrujemy podczas wcielenia w tym materialnym świecie, życie za życiem, nieustannie ucząc się.
Pierwszymi kreacjami w życiu byli ci, których chrześcijanie nazywają Duchem Świętym oraz Chrystusem lub Synem. Hindusi nadali im nazwy Boska Matka lub Shakti oraz Atman. Pierwsza, podstawowa, twórcza wibracja wszechświata znana jest jako dźwięk Aum/Amen, Logos lub Słowo. Znana Salomonowi jako „Mądrość” lub Sophia, Lao-Tzu jako Matka. Ten poziom rzeczywistości jest światem fenomenów, natomiast Ojciec lub Brahman jest bezpostaciowy, transcendentalny, poza światem fenomenów.
Chrystus lub Atman jest „Ojcem we mnie” lub „Brahmanem w jednostce”, albo „fragmentem” lub „iskrą”, mówiąc metaforycznie, złożoną w ciele (lub ciałach), które są stworzone przez Matkę. Nie można poznać Ojca, nie poznawszy uprzednio Syna w chwili oświecenia. Ten pierwszy ogląd Światła narasta w miarę medytowania, aż pewnego dnia pojawia się widok Światła Ojca. Syn jest Ojcem, lecz Ojciec jest większy niż Syn. Ojciec jest we mnie (w sercu jednostki) i ja jestem w Ojcu (jak wszystkie rzeczy).
Ani Ojciec nie jest mężczyzną, ani Matka nie jest kobietą. Te określenia były umownie stosowane w naukach mędrców starożytności. Nie ma kosmicznego mężczyzny, mówiąc po prostu, ani kosmicznej kobiety. Zauważalna różnica jest taka sama jak pomiędzy ruchem (Matka) i spoczynkiem (Ojciec), dźwiękiem a ciszą. Jedynie Ojciec nie jest fizyczny, materialny; o wszystkim innym, niezależnie od stopnia sublimacji lub czystości poziomu, na jakim egzystuje, można powiedzieć, że jest fizyczne, materialne w porównaniu z Ojcem.
5. Ojciec uczynił domenę materialną pełną praw. Najważniejszym dla nas prawem jest Prawo Karmy, które wymaga, aby to, co robimy innym, było robione nam.
Domena materialna jest jedyną domeną, do której stosuje się prawo. Prawo nie stosuje się do Twórcy prawa, chociaż może On zgodzić się na to, aby podlegać prawu, jak w przypadku Awatara. Matka jest „głosem wołającym na puszczy”, dźwiękiem Aum/Amen, który odbija się echem w domenie fenomenów jako muzyka sfer, która wszystko tworzy, utrzymuje i transformuje. Ojciec jest Pustynią, gdzie żadne prawo nie może Go wiązać.
Najważniejszym dla nas prawem, abyśmy mogli stać się trzywymiarowymi istotami, jest Prawo Karmy. Prawo Karmy jest jak bariery, które zapobiegają wypadnięciu z trasy. Powstrzymują indywidualną duszę, by nie poszła za daleko ani w prawo, ani w lewo, i zapewnia to, że jednostka stale przemieszcza się ku przewidzianemu powrotowi Syna Marnotrawnego do Ojca, kiedy zmęczą go wszelkie doświadczenia w świecie materialnym.
6. Cała ta Twoja podróż odbywa się po świętym łuku, i podobnie jak w przypadku drabiny Jakuba – od Boga i do Boga. Lecz dzień po dniu również idziemy po linii duchowej spirali, powracając ponownie do tych samych karmicznych lekcji, póki ich nie przerobimy.
Jak powiedział Jezus, przychodzimy na świat od Ojca, pozostajemy tam przez jakiś czas, a następnie powracamy do Ojca, zakreślając linię, która można uznać za łuk. Kiedy miałem wizję celu życia w roku 1987, indywidualna podróż od Boga i z powrotem – do Boga odbywała się po linii łuku lub koła.
Tym niemniej Prawo karmy zapewnia to, że powracamy do tych samych lekcji ciągle na nowo, aż w końcu pojmiemy je i to powracanie z sukcesem w pewnych okresach życia może być widziane w formie spirali. Taki kształt życia, jeśli chcesz, może być wizualizowany jako spiralny łuk lub okrągła cewka. Ta prawie nieskończona podróż jest zobrazowana w wielu religiach jako drabina świadomości lub schody egzystencji, którymi podróżujemy w dół a następnie – w górę.
7. Z dnia na dzień możemy rozszerzać się bądź kurczyć, lecz przez cały czas jesteśmy kosmicznie przyciągani do Niego, poprzez pozazmysłową, wieczną tęsknotę, zasianą w nas przez Niego, dla Niego: tęsknotę za wyzwoleniem (więcej na ten temat, zobacz: „The Longing for Liberation”).
Tęsknota za wyzwoleniem jest jednym ze znamiennych elementów wbudowanych lub zakorzenionych w formy życia. Większość ludzi, doświadczając przypływu tej pozazmysłowej tęsknoty, stara się zaspokoić ją posiadaniem, doświadczaniem, związkami i tak dalej. Lecz Bóg tak poprzydzielał życie, że nic nie będzie satysfakcjonujące z wyjątkiem powrotu do Boga. Idziemy przez życie bez końca nabywając, ciesząc się i odrzucając, wiecznie niezadowoleni, w nieskończonym cyklu pragnienia. W ten sposób rozwija się w nas rozróżnianie. Stopniowo czynimy siebie świadomymi, że nic oprócz Boga nie usatysfakcjonuje nas, naszego niewypowiedzianego pragnienia i głodu. Wówczas rozwijamy oderwanie. W tym miejscu przestajemy być dziećmi marnotrawnymi i zaczynamy nasz powrót do Ojca, który wita nas z otwartymi ramionami.
Ta tęsknota działa wówczas jak przydomowa latarnia lub magnes dla wszystkich form życia, niezależnie od ich stopnia wyniesienia, przyciągając je zawsze dalej, aż połączą się ponownie z Bogiem. Stąd miłość do Boga w oczach świętych i głębokie oddanie wzniesionych istot, w których tęsknota za wyzwoleniem działa silniej niż w nas.
8. W kosmicznej dramie są trzej aktorzy, z czego musimy zdać sobie sprawę: Bóg Ojciec, Bóg Matka i Bóg Dziecko. Są oni transcendentalni, fenomenalni i transcendentalni w fenomenalnych. Chrześcijanie nazywają ich (zauważ zmianę w kolejności) Ojcem, Synem i Duchem Świętym. Hindusi nazywają ich Brahman, Atman i Shakti. Bezpostaciowi stali się dwiema postaciami. Jeden uczynił miliardy form poprzez działanie Dwóch a następnie w sposób tajemniczy wszedł w nich. Wymaga się od nas, byśmy wiedzieli, że są Trójcą.
Te Święte Osoby” nie są osobami, lecz poziomami rzeczywistości. Można je opisać jako transcendentalne, fenomenalne i transcendentalne w fenomenalnych. My jesteśmy transcendentalni w fenomenalnych, iskrami boskości, które zamieszkują w łonie Matki, aż nastąpią nasze boskie narodziny. Matka naucza swoje dzieci w szkole życia, aż stają się gotowe, by zostać poprowadzone na spotkanie z Ojcem.
Wszystkie religie posiadają koncepcję tej Świętej Trójni, chociaż trzeba się trochę dokopywać, chcąc skorelować określenia. „Poznajemy” te trzy poziomy w ponadzmysłowym doświadczeniu oświecenia. Poznajemy Syna, Chrystusa lub Atmana w doświadczeniu „strumienia wejść” lub „duchowego przebudzenia”, kiedy kundalini dociera do czwartej czakry – czakry serca.
Poznajemy Matkę w doświadczeniu savikalpa samadhi lub kosmicznej świadomości, kiedy kundalini osiąga szóstą czakrę, czakrę trzeciego oka (i trzecie oko otwiera się).
Poznajemy Ojca najpierw w doświadczaniu kevalya nirvikalpa Samadhi, kiedy kundalini dociera do siódmej czakry lub czakry korony i na stałe - w doświadczeniu sahaja nirvikalpa samadhi, kiedy energia dociera do duchowego serca - hridayam.
Chrystus lub Atman jest często nazywany „Jaźnią”, która prowadzi nas do stwierdzenia, że nie możemy poznać Boga, póki nie poznamy Siebie, własnej Jaźni. Inaczej mówiąc, nie możemy przeżyć oświecenia siódmej czakry, dopóki nie doświadczymy oświecenia czakry czwartej. Zatem poznaj samego Siebie. Medytuj na Sobie, swojej Jaźni, która jest znana, a stanie się ona wiedzą o Bogu. Wszystkie przypowieści Jezusa na temat skarbu zakopanego w ziemi, perle wielkiej wartości, nasieniu gorczycy i miarce mąki dotyczą tej podróży do oświecenia.
Wiedza o tych trzech poziomach Rzeczywistości jest wymagana od wszystkich istot, zanim zakończą one swój etap człowieczy. Ta ich wiedza symbolizuje stopniowe osiągnięcia. Nie wystarczy jedno oświecenie lub jeden poziom oświecenia, jest ich wiele. Poza człowieczeństwem istnieje jeszcze wiele następnych odcieni życia.
9. Każdy dotrze do Niego – niektórzy rano; niektórzy w południe; a jeszcze inni wieczorem. Doświadczenia będą odmienne, lecz wszyscy ostatecznie poznają Boga.
Nie będzie tak, by ktoś nie powrócił do Boga. Nawet o tej bardzo niewielkiej liczbie, która wybrała tak wielkie zło, że są likwidowani, jednak można powiedzieć, że powrócą do Boga. Cała reszta podróżuje z różną szybkością do oświecenia. Jestem prowadzony do przekonania, że Bóg nie martwi się o czas, jaki zabiera nam powrót. Nie ma nic haniebnego w tym, że komuś zajmie to więcej czasu niż bliźniemu. Co więcej, różne istoty są stworzone na różne czasy. Ci, którzy osiągają oświecenie, kiedy my nie możemy tego zrobić, zostali stworzeni wcześniej niż my. Ci ludzie, którzy osiągnęli oświecenie bez rygoru dyscypliny, prawdopodobnie praktykowali rygorystyczną dyscyplinę w innych wcieleniach. Inni są już oświeceni i powracają w nieoświecone warunki, aby służyć poprzez pokazywanie praktyk duchowych.
10. Każda prawdziwa ścieżka działa. Bóg gra wszystkie role i zachowuje wszelkie działania. Może stać się wieloma; poza Nim nie ma nikogo.
Nie ma niewłaściwej religii lub duchowej praktyki, o ile są szczerze i wiernie przestrzegane. Niektóre kulty i nakazy mogą mieć ciemne cele, lecz duchowe doświadczenia wszystkich prawdziwych mistrzów, tłumaczone na nauki religijne (o ile świadczone i zachowywane w czystości) są do zaakceptowania w oczach Boga. Jest tylko jeden Bóg. Bóg chrześcijan jest Bogiem muzułmanów Bogiem hindusów, buddystów, Żydów, taoistów, sufich itd. Bóg jest jeden, lecz ma wiele imion. Słuchaj, Izraelu, Pan jest twoim Bogiem. Pan jest Jeden, bez wątpienia,. Nie ma nikogo oprócz Boga.
Niektórzy widzą Światło; inni zobaczą „postać” Boga; jeszcze inni mogą mieć intuicyjny zmysł poznawania. Wszystkie prawdziwe ścieżki, szczerze praktykowane wiodą do Boga, poprzez Matkę, wyznaczono wiele ścieżek, aby sprostać rozmaitym upodobaniom poszukiwaczy, lecz wszystkie są wystarczające. Nie ma podstawy, by mówić, że jedna religia lub ścieżka jest wyższa od innej. Nic nie wspiera przekonania, że żarliwi wyznawcy jednej religii osiągną Boga a żarliwi wyznawcy innej – nie. Bóg nie jest po żadnej stronie, jest po wszystkich stronach.
11. W swojej miłości jest On uniwersalny, niepodzielny i najwyższy. To, czego On chce, musi się wydarzyć. To on zadekretował ten dramat dla swej przyjemności. Za każdym razem ktoś rozpoznaje Jego w Sobie: „Ach! Ty jesteś mną!” – Bóg spotyka Boga!
Bóg kocha wszystkie formy życia – ludzkie, nie-ludzkie, pod-ludzkie, super-ludzkie. Nie robi różnic pomiędzy formami życia. Jego wola musi zwyciężyć. Wszystko dzieje się wewnątrz Jego Istoty. On stworzył ten dramat lub lilę dla Swojej przyjemności, grę w ślepą babkę, w której Bóg gra wszystkie role i jest obiektem poszukiwania, jak również poszukiwaczem i poszukiwaniem. Tylko Bóg może uświadomić sobie Boga. Kiedykolwiek ktoś uświadamia sobie Boga, tym samym po prostu uświadamia sobie samego siebie i ta Jaźń, którą sobie uświadamia, jest Bogiem.
Tłumaczenie: Anna Małgorzata Bogusz
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz