Rozumienie ewolucji duchowej - część 6.

Rozumienie ewolucji duchowej - część 6.

19 listopada

Wes Annac

Napisał Wes Annac dla the Aquarius Paradigm, ciąg dalszy

 

 

Naszym przeznaczeniem jest ponowne połączenie się ze sferami duchowymi a wizualizacja jest doskonałym sposobem dla praktykowania podróży astralnych, bez żadnych przeszkód i w dowolnych ustawieniach. Ćwicząc tę zdolność, ile tylko jest możliwe, odkryjecie, że jesteście w stanie otrzymywać wrażenia i utrzymywać bardzo jasne i stałe obrazy pejzaży, które zdecydowaliście się oglądać.

Podczas ćwiczenia tych działań pamiętajcie, jak bardzo ważna jest wiara, że to, co robicie, jest prawdziwe. Uwierzcie w siebie, w swoje zdolności i w głębsze wejrzenie w bardzo realny duchowy świat, które uzyskujecie, ponieważ tworzymy naszą rzeczywistość przy pomocy naszych myśli.

Wzmacniamy to, w co zdecydowaliśmy się wierzyć lub mieć wiarę w istnienie tego, i jako tacy, posługując się wiarą i przekonaniem, kiedy ćwiczyć będziecie eteryczną wizualizację, zobaczycie, że jesteście w stanie umocnić doświadczenia, które macie.

Jest to ważne, aby utrzymać wiarę w to, co robimy i zrozumieć, że jest to rzeczywiście prawdziwe, ponieważ mnóstwo ludzi mogłoby wyśmiewać lub dyskredytować wiele z tego, co jest omawiane w kręgach duchowych, ponieważ jeszcze nie rozumieją oni całej tej rzeczywistości.

Jeśli pozwolicie, aby wasza wiara w to, co robicie, osłabła, wasza rzeczywistość przejawi się stosownie do tego i odkryjecie, że jesteście mniej zdolni do postrzegania wyższych wymiarów i metafizycznej pracy, którą możecie przeprowadzać. Jednakże, jeśli podejdziecie do swojej pracy z entuzjazmem i kiedy wasze umysły otworzą się na to, co rzeczywiście robicie,  sprawi to, że poruszycie góry.

Karma, Złota Zasada i Prawo Przyciągania

Przejawienie się/manifestacja jest szeroko omawianym aspektem duchowości, i znajdziecie materiał omawiający Prawo Przyciągania, karmę i Złotą Zasadę, przeglądając każdy portal lub forum o tematyce duchowej. Wyhodowano wiele różnych sposobów rozumienia aspektów naszej egzystencji a ja chciałabym uronić nieco z mojego osobistego światła, oferując swoje zrozumienie.

Z mojego doświadczenia wynika, że karma, Prawo przyciągania i Złota Zasada są w istocie tym samym.

Karma naturalnie oddaje ci to, co dałeś z siebie, nawet jeśli zajmie to całe lata naszego fizycznego czasu. Prawo Przyciągania sprawia, że manifestuje się to, co opiera się na twoich myślach, uczuciach i twojej ogólnej wibracji, przez co otrzymujesz zwrot tego, co dałeś światu i Wszechświatowi.

Złota Zasada, którą zna każdy, mówi o tym, byś traktował innych tak, jak chciałbyś, by traktowano ciebie i zawiera ideę, że wówczas otrzymujesz w odpowiedzi to samo traktowanie ciebie (choć nie robisz tego, z tego powodu). Jeśli przyjrzysz się wiodącym filozofiom, które stoją za tymi zasadami/prawami, widzisz, że jest to takie samo prawo, które kieruje naszą egzystencją.

Angażując przedtem wspomnianą wiarę i wiedząc, że to, co odkryłeś, jest prawdziwe, napotkasz prawdziwość karmy, Prawa Przyciągania/Złotej Zasady. Będziesz mógł zauważyć, że doświadczenia z twojego Życia są czystymi manifestacjami tego, co dałeś z siebie lub zasiałeś dla siebie a doskonała i wzajemnie ze wszystkim połączona natura twojej egzystencji stanie się jasna.

Karma nie osądza

Karma nie jest prawem, które dąży do ukarania nas, za to, że coś zrobiliśmy źle ani też nie osądza nas na jakikolwiek sposób. Karma dosłownie zwraca nam dokładnie to, co zasialiśmy dla siebie w sensie doświadczeń i robi to całkowicie neutralnie i bez osądzania.

Jeśli czujesz, że jesteś po „złej stronie” karmy, z powodu tego, co zrobiłeś lub powiedziałeś, i skutkuje to karmiczną relacją, której doświadczasz, wiedz, że wcale nie jesteś osądzany, natomiast faktycznie, jesteś bezgranicznie kochany, skoro nadal uczysz sie i wzrastasz.

Karma nie dąży do krzywdzenia nas czy karania, lecz jeśli zasialiśmy dla siebie okoliczności, które są krzywdzące, ze względu na nasze działania, od których nie powstrzymaliśmy się, skutkuje to tym, że otrzymujemy cenne lekcje w postaci doświadczeń.

Maluch, który uczy się chodzić, upadnie kilka razy, zanim zacznie chodzić prawidłowo. Kiedy uczymy się mówić, wydaje się, że pleciemy nonsensy, lecz w czasie uczenia się i wzrastania w swojej zdolności do mówienia i chodzenia, potrzebna jest przestrzeń na robienie błędów.

Tak samo jest z nami, ludźmi i kiedy wzrastamy do wyższych stanów świadomości i dużo większego zrozumienia siebie, doświadczamy narastających cierpień, u których podłoża leży czasami indywidualna i zbiorowa karmę, którą manifestujemy dla siebie.

Ostatecznie dochodzimy do odkrycia, że nasza egzystencja jest doskonała i że te trzy prawa/zasady, w które wierzymy, które są jedynym prawem rzeczywistości, są bardziej realne niż my pozwolimy sobie w to wierzyć.

Dorastanie do zrównania się z Boską wolą.

Kiedy wznosimy się, czynimy lżejszymi nasze wibracje, aby współbrzmiały z wibracjami piątego wymiaru i pośród tego stopniowego dostrajania się do tych wibracji, odkrywamy, że dorastamy do swojego zrównania się z Boską wolą.

Może to być drażliwy temat dla niektórych ludzi, ponieważ idea odsuwania się od uświęconej wolnej woli, którą zostaliśmy pobłogosławieni na Ziemi, może zwiastować przekonanie, że będziemy w jakiś sposób kontrolowani w wyższych wymiarach.

Kiedy wstępując w swoją wyższą percepcję, zejdziemy, zrównując się z niżej zorientowanymi działaniami, myślami i uczuciami, karmimy niższe wymiary i w następstwie tracimy potencjał i pragnienie, aby myśleć lub robić takie rzeczy.

Możemy jeszcze robić te niżej zorientowane rzeczy lub myśleć o nich, jeżeli chcemy ręcznie obniżyć nasze wibracje, aby współbrzmiały z tymi gęstymi światami, możemy działać w nich, lecz w wyższych wymiarach odchodzimy od zrównania z naszą niższą wolną wolą (wolą lub pragnieniem, by krzywdzić innych) i równamy z Boską wolą naszej wyższej jaźni (wolą szerzenia Miłości, pokoju i harmonii do tak wielu, jak jest to możliwe).

Trzeba tu zauważyć, że nasza wyższa jaźń jest nadduszą świadomości, z którą egzystujemy na Ziemi i że my jesteśmy rozszerzeniami tej nadduszy. Nasza wyższa jaźń nie jest kimś na zewnątrz osoby Stwórcy, aby dawać nam energię, lecz  jest nami w bardziej rozwiniętej formie.

I tak, wstępowanie w wyrównanie z Boską wolą naszej wyższej jaźni jest porównywalne do przyjęcia dyplomu i noszenia specjalnego biretu podczas uroczystości zakończenia studiów. Jest to po prostu reprezentacja faktu, że  poczyniliśmy nowe postępy w wyższej świadomości i nie ma żadnych przeszkód ani ograniczeń dla naszej obecnej woli.

Przydzielono nam na Ziemi eksperyment wolnej woli i pozwolono nam krzywdzić siebie, innych i świat wokół nas w imię doświadczania absolutnie wszystkiego, co zasiejemy. Ludzkość jest teraz wzywana, aby dążyć do ducha i do naszej własnej Boskiej woli na wspanialsze sposoby niż przedtem, a efektem tego może być całkowite  zaprzestanie gwałtu i postrzeganej potrzeby krzywdzenia innych.

Wstąpimy w najwyższy potencjał, jakiego nigdy przedtem sobie nie wyobrażaliśmy i pomożemy budować świat, który odzwierciedla harmonię i radość, którą każdy z nas czuje w swoim wnętrzu. Możemy pomóc w sprowadzeniu tej przyszłości w tym momencie, poprzez poszukiwanie jej w sobie, z pytaniem, co możemy zrobić, aby wejść do naszej wspanialszej Boskiej woli w tej i w każdej chwili.

Ciąg dalszy w części 7. Aby przeczytać całość, kliknij here.

Image Credit

 Tłumaczenie: Anna Małgorzata Bogusz

Rozumienie ewolucji duchowej – część 5.

Rozumienie ewolucji duchowej – część 5.

12 listopada

Wes Annac

Napisał Wes Annac, dla the Aquarius Paradigm.

Ciąg dalszy – część 5.

 

 

 

 

Mówię to na podstawie swojego doświadczenia – jedną z największych rzeczy, które otworzyły mnie na percepcję bardziej niż kiedykolwiek tego oczekiwałam, jest medytacja. Medytacja jest standardem i prawie stereotypowo zaleca się ją w każdym kręgu duchowym, a dzieje się tak dlatego że medytacja dostarcza nam bezpośredniego i  nieskrępowanego połączenia duchowego, zależnie od tego, jak głęboko w nią wejdziemy.

Jakże głęboko możemy się dostać do większej duchowej percepcji, skoro medytacja zależy od wagi doświadczenia, przez jakie podczas niej przechodzimy, co prowadzi nas ponownie do ważności praktyki i zrozumienia, że nie chodzi o to, abyśmy w trybie natychmiastowym stawali się doskonali.

Uczciwie mówiąc, medytacja może być na początku wyzwaniem i największym problemem, jaki kiedykolwiek miał od niedawna medytujący, jeśli chodzi o umieszczenie siebie poza stałą, niekończącą się paplaniną umysłu.

Ta przeszkoda powstrzymuje wiele osób potencjalnie mogących medytować, które naprawdę mogłyby coś zrobić ze swoimi możliwościami i połączeniem, które mogą znaleźć, a ja – jak wielu innych – doświadczałam tej początkowej trudności, kiedy po raz pierwszy usiłowałam medytować.

Mając także za sobą doświadczenia niewiarygodnie pogłębionego postrzegania i zrozumienie, tego, o czym chciałabym powiedzieć, udzielając standardowej rady w odniesieniu do tej przeszkody, mogę powiedzieć, że rezultat jest wart tych przeszłych, początkowych trudności.

Wielu adeptów medytacji ma początkowo największy problem z przejściem ponad swoimi myślami – postrzegają oni siebie jako ponoszących „porażkę” paplaniny umysłu lub przy wyciszaniu jej. Aby próbować uciszyć paplaninę trzeba tylko wyrazić intencję, co przenosi umysł i porażkę do celu, jakim jest osiągnięcie głębszego stanu świadomości.

Medytacja ma egzystować z umysłem w sposób oderwany i dojść do miejsca kompletnej ciszy i neutralności, lecz początkowy problem, kiedy próbuje się to zrobić to stała paplanina waszych umysłów, która ograbia was z uważności. Chcąc próbować uciszyć tę paplaninę lub odsunąć się od niej mentalnie, trzeba bezpośrednio przenieść waszą mentalną świadomość i zbliżyć się do połączenia.

Nie martwcie się, ponieważ wyciszenie tej paplaniny wcale nie jest waszym celem. Z prawie nieświadomej perspektywy całkowitego oderwania i neutralności, waszym celem jest wpuszczanie strumienia myśli i przepuszczanie go, przy zerowym przywiązaniu do nich.

Pozwalamy sobie być przywiązanymi do tych myśli, kiedy staramy się odsunąć od nich, lecz pozwalając im przepływać przy zerowym przywiązaniu do nich, zaczynamy być Mistrzami sztuki układania na spoczynek kierowanej przez ego jaźni i odnajdywania wspanialszych stanów świadomości.

Jeśli jesteś jednym z tych, którzy uważają wyciszanie paplaniny umysłu za trudne, zrób wysiłek, aby medytować i pozwolić, by wpływał strumień twoich myśli i z łatwością wypływał z twojego postrzegania. Po dłuższym czasie odkryjecie, że jesteście bardzo oderwani od swojego strumienia myśli i tak mocno podłączeni do czystszych energii, że w końcu już nie będziecie go zauważali.

Zastępowanie strumienia waszych myśli będzie mieszaniem energii i czystych częstotliwości dźwięku, co pomoże dostosować wasze ciało fizyczne do czystszych percepcji i światów, które są w nią włączone. Będziecie zdolni postrzegać czystszą energię z wyższych wymiarów i pracować z nią bardzo zdecydowane na niemające precedensu sposoby, a w efekcie nawet poprawi się wasze fizyczne zdrowie.

Właśnie medytacja powinna być zalecana przez jak największą ilość duchowych poszukiwaczy, ponieważ jest ona jednym z najbardziej nieskrępowanych połączeń z wyższymi wymiarami. To proste, że musimy oderwać się od naszego strumienia mentalnego, który przewija się nieustannie w naszych głowach, jak  jakiś scenariusz i odnaleźć głębsze stany świadomości, które ponownie przywracają nas do niefiltrowanego miejsca percepcji.

Różne są sposoby, na które możemy szukać wyższych wymiarów, lecz medytacja pomoże nam stać się rakietą wystrzeloną ku większej percepcji.

Wykorzystując medytację dla otwarcia się na wyższe wymiary, możecie stać się świadomi waszej zdolności do postrzegania i do egzystowania w rozmaitych eterycznych lub „astralnych” krajobrazach. Powinnam podkreślić przed dalszym ciągiem tej dyskusji, że dla mnie te światy nie są jeszcze widoczne fizycznie; używam wizualizacji i otrzymuję wrażenia eterycznych krajobrazów, które sobie wybieram do stwarzania i podróżowania przez nie.

Wizualizacja i korzystanie z naszej postrzeganej „wyobraźni” jest kluczem do otwarcia się na podróż eteryczną. Możemy zrozumieć istnienie pełnych, eterycznych krajobrazów ponad możliwościami naszego pojmowania, oraz to, że możemy wchodzić w interakcje z nimi i wykonywać Pracę Światła, a wizualizacja sprawi, że stworzymy szczególne miejsca i elementy, które w nich zaistnieją lub pod nimi.

Możemy wizualizować dokładnie każdy krajobraz i odkryć u siebie zdolność do nieograniczonego tworzenia. Według mnie, szczególnie nie sposób wyrazić doniosłego znaczenia astralnej podróży i wizualizacji, a niejeden może odkryć nieprawdopodobne wyzwolenie, kiedy igra z wizualizacją i możliwościami eterycznego tworzenia.

Według mnie podróż astralna jest ważna dla rozwoju naszej duchowej percepcji, ponieważ w sposób podobny do medytacji wystawia nas na obraz ducha w specyficzny sposób. Wizualizacja pomaga nam zrozumieć naszą nieograniczoną zdolność do tworzenia w światach eterycznych i dojdziemy do zrozumienia naszej zdolności kreowania w naszym świecie fizycznym, kiedy lepiej pojmiemy wizualizację.

Wiara kierująca ideą „wizualizacji w podróży eterycznej” polega na tym, że postrzegamy, jak nasze produkowane przez wyobraźnię myśli są naprawdę naszym bardzo realnym połączeniem oraz interpretacją naszych ukrywanych we wnętrzu światów.

Ta wiara daje przyzwolenie dla egzystencji światów duchowych i rozszerza to zezwolenie, domagając się od nas, abyśmy byli stale połączeni z tymi światami i zdolni do utrzymania aktywnego połączenia z nimi i kreacjami w nich istniejącymi.

Istnieje przekonanie, że jesteśmy w stanie wizualizować lub wyobrażać sobie specyficzne ustawienia, krajobrazy, ludzi i rzeczy oraz doświadczać realnej i aktywnej kreacji ich w warunkach sfery eterycznej, jak to robimy.

Wizualizacja eteryczna – ćwiczenie podstawowe

Chciałabym zaoferować przykład „ćwiczenia” eterycznego, prowadzonego właśnie przez wizualizację. Ze względu na zasięg, do którego staramy się postrzegać światy duchowe, zalecana jest dla was medytacja światła, kiedy wizualizujecie rzeczy i miejsca, które zaraz opiszę.

Zachęcam was, abyście pozwolili sobie uwierzyć, że to, co macie sobie wyobrazić, jest bardzo realne, ponieważ robiąc tak, możecie wzmocnić swoją percepcję tego. Zasadniczo jesteśmy marzycielami, lecz tutaj uważa się, że kreacja wymarzona przez nas jest bardzo realna i możemy robić i być wszystkim, czym sobie być życzymy, w warunkach, które kreujemy.

Chciałabym, abyś wyobraził sobie piękną, kręcąca się kulę przejrzystego Światła i koloru. Wizualizuj poszczególne kolory tej kuli i obserwuj, jak obraca się ona w specyficzny i szybko uspokajający sposób.

Poczuj, jak uwalnia ona czystą wibrację, która emanuje z niej w twoim kierunku, kiedy wizualizujesz, jak obraca się i unosi radośnie i szybko w twojej wyobrażonej przestrzeni. Poczuj radość z powodu istnienia tej pięknej, przeźroczystej kuli Światła i oferuj jej swoje dobre i szczęśliwe energie.

Wizualizuj i obserwuj wspaniałe światło, które emanuje z tej obracającej się kuli, jak rozszerza się na wszelkie aspekty twoich wizualnych ograniczeń.  Obserwuj, jak to spokojne i kolorowe światło przenika każdy aspekt twojej wizualnej przestrzeni i otwiera go na ciepło i pełne miłości uczucie, które współodczuwa z tobą i otwiera twoje serce.

A teraz bardziej specyficzna wizualizacja.

Wizualizuj siebie stojącego z odczuciem siły grawitacji, trzymającego piłkę do koszykówki pod koszem. Nie ma to znaczenia, jak wygląda twoje otoczenie, i ja pozostawiam ten aspekt wizualizacji dla ciebie. Od teraz skup się na grawitacji, piłce do koszykówki i koszu.

Zauważ szczególnie wibrujący pomarańczowy kolor piłki i setki małych, twardych wstrząsów, które odczuwasz, gdy dotykasz jej. Rzucaj piłkę w górę, w powietrze przez kilka minut i poczuj twarde uderzenia na swoich eterycznych rękach, kiedy ją łapiesz.

Lub jeśli chcesz, możesz sobie wyobrazić swoje ręce, które są przezroczyste a piłka spada poprzez nie i odbija się. Twoja zdolność do wyobrażania sobie i robienia wszystkiego w tych warunkach jest nieograniczona, aż nie umiem tego wypowiedzieć.

Trzymając ponownie piłkę, wizualizuj, jak kierujesz ją swoim umysłem do kosza.

Na sposób Jedi „chcesz”, aby piłka wyleciała z twoich rąk i łagodnie wpadła do kosza. Piłka przechodzi przez kosz i odbija się do ciebie, a kiedy to robi to, grawitacja wokół ciebie wydaje się zanikać i zaczyna odbijać się wolniej i wyżej z każdym odbiciem, jak gdyby odbijała się w kierunku księżyca.

Wizualizuj, jak twoja piłka powoli odbija się wysoko w powietrze, jak gdyby grawitacja zanikła i wizualizuj jak unosisz się wysoko w powietrze, aby ją odzyskać. Jak wygląda okolica z tej wysokości?

Chciałabym prowadzić to ćwiczenie i wprowadzać nowe elementy każdego dnia oraz podkreślić, że ono i każde oparte na wizualizacji ćwiczenie, pomaga nam stać się bardziej świadomymi naszej mocy i zdolności, aby korzystać z czegoś, co postrzegamy jako nierealne (naszą wyobraźnię), a co wchodzi w interakcję z każdym naprawdę realnym światem, z którym utrzymujemy stały kontakt.

Ciąg dalszy nastąpi. Aby przeczytać całość, kliknij here.

Obraz: http://shahrla.com/site/wp-content/uploads/2012/11/wp_binaural-beats-meditation-300×277.jpg

 

Rozumienie ewolucji duchowej – część 4.

Rozumienie ewolucji duchowej – część 4.

9 listopada

Wes Annac

                                                                                                  Napisał Wes Annac dla the Aquarius Paradigm, część czwarta.

Właśnie to, jak wiele zrozumiemy, dowiemy się i możemy odczuwać w kwestii świata duchowego określa postępy, jakie robimy, ponownie do nich dojrzewając, a w odniesieniu do percepcji metafizycznej mogę powiedzieć, że praktyka daje doskonałość.

Praktykujcie te nowo odkryte zdolności i zrozumcie, że nikt od was nie oczekuje, że udoskonalicie je błyskawicznie. Zrozumienie, że jesteście Boskimi istotami, które przychodzą, aby praktykować i zrozumieć swoje połączenia do wyższych wymiarów, może wydatnie pomóc wam w pogłębieniu waszej metafizycznej percepcji ponad stały czas.

Zależnie od specyfiki ścieżek waszego Życia, w ciągu zaledwie kilku miesięcy zaczniecie chwytać wiele aspektów pracy z energią i postrzeganiem metafizycznym i będziecie mogli ogarnąć to zrozumienie, które gromadzicie, gdy pracujecie nad podniesieniem zbiorowości.

Każdy za nas ma zdolność pomagania naszej zbiorowości w zrozumieniu światów duchowych i ważności odłączenia od fizycznego rozproszenia oraz połączenia z nimi, aby uzyskać pełną percepcję tego świata. Zależnie od pogłębienia naszego poziomu zainteresowania oraz aktywności w światach duchowych, będziemy postrzegać je na większą ilość sposobów i pomagać zbiorowości, aby czyniła to samo.

Mówi się, że kiedy nasza populacja otworzy się na egzystencję sfer duchowych oraz zamieszkujących je dusz, Praca Światła oraz inne formy interakcji z wyższymi wymiarami będą aktywnie praktykowane, otwarcie i z zainteresowaniem każdej osoby.

Panuje przekonanie, że my wszyscy otworzymy się na nasze unikatowe role, kiedy dojdziemy do odkrycia, że istnieją światy poza naszym świadomym zrozumieniem, których sobie nie wyobrażamy, a liczba Pracowników Światła na tym świecie sięgnie miliardów.

Pomimo wszelkich głośno rozbrzmiewających przepowiedni dla naszego świata, że dojdziemy do poznania i do pracy ze światami duchowymi, my, którzy otwieramy je, musimy pracować nad pogłębieniem naszej metafizycznej percepcji na tyle, na ile jest to możliwe, konsekwentnie robiąc co możemy, aby informować zbiorowość (bez wywierania nacisku, o ile dodam to zastrzeżenie).

Ważne jest, by pamiętać, że są próby „oświecenia” ludzi z naszego otoczenia, którzy nie chcą słyszeć lub nawet próbować reagować na idee, które należą do paradygmatu dalekiego od ich strefy komfortu. Są tacy, którzy nie czują się dobrze, słuchając o niektórych z najbardziej rozgłaszających paradygmat koncepcjach, o tendencji do włączenia budzenia dusz do codziennej pracy, a jest dla nich bardziej komfortowe omawianie spraw odnoszących się bardziej do świata fizycznego.

Są nawet opinie, że cała zbiorowość musi być otwarta, zanim osiągniemy pełną percepcję wyższych wymiarów i aby nasze wzniesienie stało się faktem, musimy pozostawać pilni w naszych dążeniach, by rozsiewać świadomość i pomagać tak wielu ludziom, ile można, by odnaleźli oświecenie.

Nasze możliwości, o których zamierzamy wkrótce dyskutować, są dużo bardziej rozległe niż nasze na ich temat rozumienie.

Wiele z tego, co jest wyrażone na tej lub innej stronie internetowej może być postrzegane jako dziwne, a samo zrozumienie różnicy pomiędzy wyższymi wymiarami a światem, w którym egzystujemy, będzie zrozumieniem, dlaczego wierzenia budzącej się populacji są tak dalekie od ustalonych paradygmatów myślenia.

My naprawdę wierzymy z całego serca w to, co wyrażamy, kiedy dochodzimy do nieodkrytych aspektów naszej rzeczywistości i równie ukrytych sfer pełnej świadomości, która otwiera przed nami rozsiewające się paradygmaty prawdy i postrzegania, a my pragniemy rozpowszechniać je pośród tak wielu ludzi, jak jest to możliwe.

Świadomość/Materia/Miłość jako ukierunkowanie egzystencji

Jednym z aspektów uzyskania prawdziwego postrzegania światów duchowych jest zrozumienie, że świadomość jest siłą kierującą egzystencją. Ostatecznie, świadomość jest energią a energia  mieści w sobie naszą rzeczywistość i wszelkie inne, poza nią.

EnergyFanatics.com omawia bardzo dobrze Stworzenie naszego świata (lecz ostrzegam – ten fragment jest nieco gęsty).

„Kiedy patrzymy na częstotliwość i wibracje z perspektywy wiecznej kreacji, częstotliwość i wibracja różnią się od siebie. Częstotliwość jest wzorcem cyklicznym migotliwych fal skalarnych.  Prędkość częstotliwości jest określona przez szybkość jednostek energii (partiki) kurczenia i rozszerzania. (…) Partiki składa się z jednostek świadomej energii, która działa jak szablon, w którym świadomość wchodzi w manifestację.

Proces, kiedy energia kurczy się do punktu neutralnego jest znany jako wibracja. Proces, kiedy energia rozszerza się z punktu neutralnego znany jest jako oscylacja. Połączenie wibracji i oscylacji jest tym, co determinuje szybkość częstotliwości (cykliczny wzorzec fal skalarnych) wszystkich rzeczy. Fale skalarne są falami stojącymi, które jakby migoczą. Proces ten wytwarza wzorce energii, które są przetwarzane przez naszą świadomość i DNA, aby tworzyć naszą zewnętrzną rzeczywistość.  Wzorzec włączania i wyłączania energii jest bardzo prosty, lecz ponad to ma nieskończony potencjał. Jest to tajemnicza i zadziwiająca moc inteligencji Kreacji” (1).

W wielu duchowych kręgach uważa się, że nasza rzeczywistość jest mniej gęsta i solidna i bardziej opiera się na energii, będąc zdolna do przemian oraz że my, jako energia  świadomości tworzymy nasze światy i nadal kreujemy doświadczenia, przez które przechodzimy w każdej chwili.

Przekonanie to jest połączone z pojmowaniem nas, ludzi jako pracowników energii,  podtrzymujących aktywne połączenia do światów duchowych, nawet kiedy nie zdajemy sobie z tego sprawy a podstawą tej wiary jest to przekonanie, że jesteśmy skonstruowani tak, by pracować z otaczającą nas energią, o której jesteśmy nauczani że jest wystarczająco solidna, aby tworzyć i podtrzymywać naszą rzeczywistość. 

Panuje przeświadczenie, że my decydujemy o tym, co ma się wydarzyć w naszych życiach opartych na wyborach, jakich dokonujemy, a scenariusze ścieżek naszego życia są ramowo zapisane w światach/sferach leżących poza zasięgiem naszego świadomości/świadomego zrozumienia i pomagają nam one w ewolucji powrotnej do sfer duchowych.

Ta świadomość – naddusza jest określana jako „wyższe ja” (2).

Uważa się, że ogólnym celem naszej egzystencji jest przerobienie lekcji i dojście do ponownego odkrycia siebie jako świadomego Twórcy naszego świata. Ważnym kluczem do zrozumienia jest uświadomienie sobie faktu, że świadomość, która jest obecna wszędzie, jest siłą, która kieruje naszą rzeczywistością, jak i wieloma innymi.

Wszystko jest świadomością

Wszystko wokół was jest zbudowane ze świadomej energii.  Przyjmijcie to po prostu, wszystko jest świadomością.

Zwłaszcza uważa się, że świadoma energia tworząca naszą rzeczywistość jest tym, co ludzie znają jako Miłość.

Oczywiście, Miłość jest źle pojmowana i zdewaluowana w naszym świecie przez skojarzenia romantyczne i emocjonalne, które nie mogą być zgłębione na poziomie naukowym, lecz pojęciem wychodzącym ponad wiele duchowych przekonań jest pojęcie, że energia kreująca światy poza zasięgiem naszego świadomego zrozumienia, jest czystą Miłością.

Istnieje pogląd, że dojrzewamy do większej percepcji, czym dokładnie jest Miłość, kiedy nasze ograniczone postrzeganie daje drogę rozszerzeniu zrozumienia każdego aspektu naszej egzystencji i dochodzimy do widzenia Miłości jako kierującej siły energetycznej spoza zasięgu naszej rzeczywistości.

Najprostszą drogą do poukładania sobie tego jest stwierdzenie, że Miłość jest wszystkim i świadome współtworzenie ze skupioną intencją sprawia, że decydujemy o naszym przeznaczeniu i o natychmiastowych doświadczeniach, przez które zamierzamy przejść. Dorastanie do zrozumienia, że Miłość jest wszystkim, że jesteśmy z niej zbudowani i możemy pracować z naprawdę zmienną energią, aby tworzyć naszą rzeczywistość i ostatecznie ewoluować, sprawia, że odnajdujemy siebie jako nieskrępowanych w niczym, jeśli chodzi o wysoki poziom dobra, które możemy wyrządzić naszej planecie.

Rozumiejąc, że nie jesteśmy jedynie „pacynkami z ciała” niezdolnymi do szerszej percepcji poza fizycznym paradygmatem, o którym jesteśmy przeświadczeni, że jest jedyną egzystencją, możemy odnaleźć siebie pracujących owocnie dla ludzkości na różnych aspektach ustalania się nowego paradygmatu i naszej ewolucji do piątego wymiaru.

Możemy bardzo dużo zrobić, chcąc pomagać duchowej ewolucji ludzkości, aby otworzyła się na podstawowe pojęcie, że Miłość jest kierowniczą siłą życia poza naszą egzystencją i że my, jako ta energia jesteśmy nieograniczeni w kreowaniu naszych światów i dojrzewaniu do większej percepcji samych siebie.

Stale rosnąca liczba ludzi w stale rosnącej liczbie duchowych kręgów otworzyła się na tę ideę i owocne prace na rzecz wyższych wymiarów i ewolucji ludzkości, dzięki czemu my wszyscy skorzystamy z motywacji, która w efekcie da otwarcie się na paradygmat dalece odbiegający  od bieżących możliwości zrozumienia i odkrycie, że ten nowy paradygmat jest w niczym niezakłócony.  

Nawet pomysł, że świadomość jest czymś więcej niż postrzeganie danej osoby spowodowane wyłącznie przez mózg, pomaga  w przełamaniu wielu barier fizycznych paradygmatów, które powstrzymują nas przed poznaniem większego i  niezakłóconego postrzegania.

Nie można wierzyć we własne zdolności do zakotwiczenia czystszej energii z wyższych wymiarów, jeśli się nie wie lub nie może uwierzyć, że w ogóle istnieją takie wymiary.

Zbiorowość ostatecznie musi się przebudzić do istnienia wyższych wymiarów, a to sugeruje się, że wielu z tych u władzy, wie od stuleci o duchowych sferach i usiłuje zachować ludzkość w nieświadomości percepcji, które możemy uzyskać i prawd, które  możemy odkryć.

Przypisy:

(1) „How Frequency and Vibration Create the Structures of Matter and Life”  (Jak częstotliwość i wibracja tworzą struktury materii i życia) z: EnergyFanatics.com:

http://energyfanatics.com/2013/03/19/how-frequency-vibration-create-structures-matter-life/

(2)  Na stronie TheVoiceforLove.com jest wspaniały artykuł na temat wyższej jaźni:

http://thevoiceforlove.com/higher-self.html

Image Credit

Ciąg dalszy w części 5. Aby przeczytać całość, kliknij here.

 

ILUZJE (Fragment książki N.D. Walscha – „Wspólnota z Bogiem”)

Zwykle nie zamieszczam na blogu fragmentów wydanych książek, lecz ten wydaje mi się wyjątkowo przydatny dla uporządkowania naszego pojmowania iluzji oraz jej roli w naszym wszechistnieniu. Zapraszam również do lektury samej książki. (Znalazłam jeden link do księgarni internetowej - http://www.dobreksiazki.pl/b1632-wspolnota-z-bogiem.htm )

 

 

ILUZJE                                                                                                                                                 (Fragment książki  N.D. Walscha – „Wspólnota z Bogiem”)

Autor słowa wstępnego – nieznany.

Uwolnij się od przeinwestowania w fizyczną rzeczywistość.  Utrzymuj w świadomości, że rzeczywistość, którą widzisz wokół siebie w chwili obecnej, reprezentuje stare kreacje i jest płynna i zmienna.  Nie daj się zwieść solidnemu, konkretnemu wyglądowi „rzeczywistości”.  Kiedy patrzymy na te pozornie stałe i nieruchome struktury naszego obecnego momentu, możemy pomyśleć, że nie jesteśmy w stanie ich zmienić.  To prawda, że nie możemy zmienić istniejącej linii czasowej.  Ale możemy przenieść się do nowej linii czasowej.  Aby zmienić naszą rzeczywistość i linię czasową, na której obecnie istniejemy, musimy wejść wewnątrz siebie i dostosować nasze wizje i intencje do subtelnej energii. Tworzenie nie jest kwestią przemieszczania konkretnych struktur, ale jest dostosowaniem się do rzeczywistości, którą  pragniemy doświadczyć na subtelnym poziomie, gdzie surowa energia jest  kształtowana przez intencję.  I w ten sposób pozwalamy sobie na energetyczne przetransportowanie do linii czasowej, gdzie ta rzeczywistość już istnieje.                                                                                               Dziś przedstawiam  fragment książki  N.D. Walscha – „Wspólnota z Bogiem”. Jest ona kontynuacją „Rozmów z Bogiem” w których Walsch prowadzi swój sławny “dialog” z Bogiem. W tej książce zamieszczony jest monolog poświęcony w dużej części iluzjom jakim na co dzień podlegamy… „Wy wszyscy macie przekonanie, że Bóg ukazuje się tylko na jeden sposób. To bardzo niebezpieczne przekonanie.  Nie pozwala ci dostrzegać Boga wszędzie dookoła. Jeśli uważasz, że Bóg wygląda, brzmi, a nawet istnieje jedynie tak, jak sobie to wymyśliłeś, i nie inaczej, przeoczysz Mnie w każdej chwili swojego życia. Będziesz nieustannie rozglądał się za Bogiem i nie znajdziesz Jej. Ponieważ szukasz Jego, rodzaj męski. To tylko jeden przykład.  Powiedziane jest, że jeśli nie zauważasz Boga w rzeczach błahych i w rzeczach doniosłych na równi, to widzisz tylko jedną stronę medalu. To ważna Prawda.  Bóg kryje się i w śmiechu, i we łzach, w tym co gorzkie i w tym, co słodkie. Wszystko ma swoje Boskie przeznaczenie, dlatego we wszystkim obecna jest Boskość. Bóg to góra i dół, ciepło i zimno. Prawa strona i lewa. To, co czcigodne i to, co śmieszne!  Złem jest to, co nazywacie złem. Jednak i to ukochałem, gdyż tylko za pośrednictwem tego, co zwiecie złem, możecie poznać dobro; tylko za pośrednictwem tego, co zwiecie dziełem diabła, możecie poznać i pomnażać dzieło Boga. Ciepło nie jest mi bardziej miłe od zimna, lewa strona od prawej, ani góra od doliny. Wszystko to jest względne. Stanowi cześć tego, co jest. Nie miłuję „dobra” bardziej od „zła”. Hitler poszedł do nieba. Gdy to zrozumiesz, wtedy pojmiesz Boga. Twoje poglądy na dobro i zło, to tylko poglądy.  Myśli, które nadają kształt i treść temu, Czym Jesteś. Istnieje jeden tylko uzasadniony powód, aby je zmienić; jeden cel dokonania przeróbki: jeśli nie jesteś zadowolony z siebie, z tego, Czym Jesteś. Nie powiedziałem, że twoje wartości są złe. Ale nie są też dobre. To sądy. Oceny. Decyzje. Przeważnie będące dziełem nie twoim, lecz cudzym. Może twoich rodziców, Kościoła, Nauczycieli, historyków, polityków.  Zaledwie znikoma część wartościujących sądów, które przyswoiłeś sobie jako prawdę, to sądy, jakich dokonałeś sam na podstawie własnych doświadczeń. Ale przecież jesteś tu po to, aby zdobywać doświadczenie – z doświadczeń swoich masz stworzyć siebie. A tworzysz siebie z doświadczeń innych ludzi. Gdyby grzech istniał, polegałby właśnie na tym: na dopuszczeniu do tego, aby o tym, Czym Jesteś, zadecydowały cudze doświadczenia. Takiego „grzechu” się dopuściłeś. Nie ty jeden, wszyscy ludzie. Przekreślacie z góry własne doświadczenia, z nabożeństwem (dosłownie) przyjmując doświadczenia innych, a kiedy po raz pierwszy trafia się wam prawdziwe doświadczenie, nakładacie na nie to, co jak wam się wydaje, już o nim wiecie.  Gdyby nie to, mogłoby ono mieć przebieg zupełnie odmienny – taki, który dowiódłby, że wasz nauczyciel (czy jakieś inne źródło) był w błędzie. Zazwyczaj jednak nie chcecie podważać autorytetu rodziców, szkoły, religii, tradycji, pisma świętego – dlatego wyrzekacie się własnego doświadczenia na rzecz tego, co wam wpojono”. Carl Jung przytacza w jednej z książek swoją rozmowę z indiańskim wodzem, według którego większość białych ma zacięte usta, uporczywe spojrzenie i okrutny wyraz twarzy. „Wciąż czegoś szukają – mówi Indianin. – Ale właściwie czego? Biali ciągle czegoś chcą. Są wiecznie skrępowani i niespokojni. Nie wiemy, czego chcą. Naszym zdaniem są szaleni”. To utajone, lecz nieustanne skrępowanie zaczęło się oczy­wiście na długo przed powstaniem zachodniej cywilizacji prze­mysłowej, ale w niej właśnie – a rozprzestrzeniła się ona tym­czasem na prawie cały świat, obejmując również większą część Wschodu – przejawiło się w tak ostrej postaci, jak nigdy i ni­gdzie przedtem. Dawało się odczuć już w czasach Jezusa, a tak­że o sześćset lat wcześniej, za życia Buddy, i nawet jeszcze daw­niej. „Czemu stale jesteście niespokojni? – pytał uczniów Jezus. – Czy niespokojna myśl przedłuży wam życie choćby o dzień?”. Budda zaś nauczał, że korzeni cierpienia upatrywać należy w na­szym ciągłym pragnieniu i łaknieniu. Opór wobec teraźniejszości jako zaburzenie objawiające się w skali masowej nieodłącznie wiąże się z utracą świadomo­ści Istnienia i jest fundamentem naszej odczłowieczonej cy­wilizacji przemysłowej. Nawiasem mówiąc, Freud także do­strzegał w ludziach utajone skrępowanie i opisał je w książce, zatytułowanej Kultura jako źródło cierpień, nie rozpoznał jed­nak prawdziwej jego genezy i nie był świadom, że można się od niego uwolnić. Ta zbiorowa anomalia stworzyła głęboko nie­szczęśliwą i niezwykle brutalną cywilizację, która z czasem stała się zagrożeniem nie tylko dla samej siebie, lecz i dla wszelkiego życia na kuli ziemskiej. Jak więc możemy od tej przypadłości się uwolnić? Uświadom ją sobie. Zauważ, na ile rozmaitych sposobów skrępowanie, niezadowolenie i napięcie pojawia się w tobie wskutek niepotrzebnego osądzania, stawiania oporu temu, co jest, i negowania teraźniejszości. Każda nieświadoma ten­dencja ulatnia się, kiedy skierujesz na nią snop światła świado­mości. Gdy nauczysz się w ten sposób rozpuszczać zwykłą nie­świadomość, światło twojej obecności zalśni mocnym blaskiem, wtedy zaś dużo łatwiej ci będzie uporać się z nieświadomo­ścią głęboką, ilekroć poczujesz, że ściąga cię w dół. Możesz natomiast początkowo mieć problemy z wykrywaniem nie­świadomości zwykłej, ponieważ wydaje ci się ona czymś nor­malnym.   Naucz się śledzić swój stan myślowo-emocjonalny metodą samoobserwacji. Dobrze jest często zadawać sobie pytanie: „Czy  czuję się w tej chwili swobodnie?” lub też: „Co akurat teraz dzieje się we mnie?”. Bądź co najmniej równie zainteresowany tym, co się dzieje w tobie, jak zdarzeniami zewnętrznymi. Jeśli dojdziesz do ładu z własnym wnętrzem, wówczas to, co ze­wnętrzne, samo się ułoży. Rzeczywistość pierwotna tkwi we­wnątrz, a zewnętrzna jest wobec niej wtórna. Ale na pytania, które sobie stawiasz, nie odpowiadaj natychmiast. Skieruj uwa­gę do środka. Wejrzyj w siebie. Jakie myśli rodzą się w twoim umyśle? Co czujesz? Skieruj uwagę w głąb ciała. Czy jest w nim jakiekolwiek napięcie? Gdy tylko wykryjesz dyskretne skrę­powanie, ten nieustannie rozbrzmiewający w tle szum, zobacz, w jaki sposób robisz uniki przed życiem, opierasz mu się albo zaprzeczasz – negując teraźniejszość.
Ludzie nieświadomie opie­rają jej się na wiele różnych sposobów. Gdy nabierzesz wprawy, twoja zdolność samoobserwacji – śledzenia własnego stanu wewnętrznego – wyostrzy się. Naturalnym pytaniem stawianym przez umysł jest pytanie - Kim jestem?
Jest to pytanie stawiane z poziomu ego. Aby ustalić, kim naprawdę jestem, potrzeba wglądu ponad umysł i ego. Warto zauważyć, że wszystkie określenia „kim jestem” są określeniami z poziomu umysłu, są zatem tylko wyobrażeniami.  Nawet jeśli te wyobrażenia będą naprowadzały na „Prawdę”, to samą prawdą nie będą. Mogą być tylko namiastką rzeczywistości, drogowskazem do zrozumienia siebie. Wszystkie określenia „kim jestem” są podawane przez umysł i są nieprawdziwe. Są tylko myślami i wyobrażeniami.
Cokolwiek mogę powiedzieć, będzie tylko wskazówką i może pomóc poczuć, kim faktycznie jesteś. Jeśli to poczujesz, stanie się Prawdą dla Ciebie. Na tym etapie (kiedy to czytasz), świadomość w Twoim ciele posługuje się umysłem.
Trwa i działa cały czas na poziomie umysłu, myśli, ocen, słów, wyobrażeń. Dlatego można powiedzieć, że jest zagubiona w określeniach i wyobrażeniach. Zamyka siebie w pojęciach i interpretacjach. Wszystkie słowa i wyobrażenia są tworami na poziomie mentalnym i kiedy świadomość jest na nich zogniskowana, przysłaniają one czyste istnienie. Świadomość jest na poziomie ego i jest przez ego ograniczana. Świadomość zniża się na poziom wyobrażeń i przez ich pryzmat próbuje pojąć świat. Tak naprawdę nie jest świadoma rzeczywistości, tylko myśli o rzeczywistości. Z tej perspektywy trudno jest czysto doświadczyć istnienia. Dlatego czytając ten tekst nie przyjmuj nowych wyobrażeń, tylko sprawdź, czy to co mówię jest w polu twego odczuwania.
Jeśli czujesz, to tylko wtedy jest to dla Ciebie prawdą. Wyobrażenia, które są zawarte w tekście mogą pomóc w wyjściu ponad ego. Są one drogowskazami, które kierują świadomość ponad ego. Warto się nimi inspirować, jednak nie przyjmować jako prawdę ostateczną, póki sam tego nie poczujesz. Ten tekst może pomóc Ci ulokować się w tej rzeczywistości. Poczuć czym jesteś z punktu widzenia rzeczywistości. Bez zbędnych interpretacji cywilizacyjnych i wymysłów ego. Wyobraź sobie czystą świadomość (lub czyste światło). Istnieje, trwa, świeci samo z siebie. Nie ma poza nim nic.
Jest samo światło, świadomość. W pewnym momencie postanowiła doświadczyć wszystkiego, co jest w stanie stworzyć. Doświadczyć całego, wydaje się nieskończonego, wachlarza wibracji. Świadomość wyraziła wolę zbadania swoich możliwości.  Tym samym zaczęła zwalniać swoje wibracje, zaczęło się pojawiać opóźnienie, które stworzyło przestrzeń do doświadczania. Stworzenie świata. Rozprzestrzeniła się więc na wszystkie strony tworząc w czasoprzestrzeni opóźnienie, tym samym tworząc wachlarz wibracji.
Od najwyższych, do najniższych (najszybciej się oddalających).
Opóźnienie jest zaniżeniem wibracji i ma związek z zainicjowanym początkowo ruchem. Tym sposobem zostały stworzone wszelkie wibracje wszechświata.
Od bardzo subtelnych i wysoko wibracyjnych planów po materię. Świat fizyczny (materia) ma najniższą wibrację, dlatego jest to jakby zaniżona wibracja pierwotnej świadomości. Wszystko wyłoniło się z „pierwotnej przyczyny”, która jest inicjatorem procesu doświadczania. Wszystko co dzieje się w tym wszechświecie jest stworzone za wyrazem „woli pierwotnej świadomości” – niektórzy zwą to Bóg. Jest to świadomość, która zaczęła doświadczać siebie na wszystkie możliwe sposoby. Kiedy świadomość doświadczyła materii, zaczęła się dalej rozwijać. Nieustanny ruch zainicjowany przez pierwotną wolę działał w kierunku rozwoju... Materia zmieniała swoje wibracje, tworząc coraz bardziej złożone rzeczy. Nieustanny taniec życia i najprzeróżniejszych wibracji energii. Kiedy wibracje materii i subtelniejszej energii zaczęły się nawzajem przenikać, zaczęło się tworzyć życie.
Ruch w materii zaczął być organizowany przez wyższą energię. Wygląda to tak, jakby wibracje subtelniejszej energii współgrały i wpływały na wibracje niższe. Energia życia zaczęła wpływać na materię.  Wszelkie ruchy energii życia wpływały bezpośrednio na zachowanie atomów fizycznych. Organizowały je w formy i kształty. Tym samym materia zaczęła żyć. Powstały pierwsze organizmy, które były nieustannie wprawiane w ruch życia, dzięki cykliczności wibracji. Wszystko zaczęło się rozwijać i tętnić życiem. Powstało zróżnicowanie samego życia – za sprawą różnych kombinacji materii i organizującej energii. Różnorodne kombinacje splotów energetycznych stworzyły różnorodne formy życia. Energia ciągle jest w ruchu, dlatego następuje nieustanna zmiana wibracji, zmienia się forma życia. Cały wszechświat ewoluuje.  Wszystko jest nadal splotem wibracji.  W dalszej części procesu, świadomość zaczęła doświadczać jeszcze szerszego swojego pola przechodząc na świat astralny (uczuć). Tu energie jeszcze subtelniejsze (o mniejszym opóźnieniu) zaczęły się splatać z powstałymi już formami życia. Powstały bardzo zaawansowane istoty, które nie tylko trwały w materii i żyły, ale zaczęły również odczuwać. Pojawił się w ich polu ruch energii o wysokich wibracjach – pojawiły się uczucia. Jest to widoczne u zwierząt, które nie tylko są materialne, żyją ale i odczuwają. W ich polu jest wiele wibracji.  Cały proces można nazwać ewolucją, jednak widzę to jako proces „poznawania siebie” przez pierwotną świadomość.
Można to nazwać procesem miłości.
Wszystko co istnieje, jest zanurzone w tej pierwotnej świetlistości, ponieważ istnieje – jest utrzymywane przy życiu, w nieustannym inteligentnym ruchu. Jest to proces wprawiający w podziw. Proces pełen piękna i doskonałości. W pewnym momencie świadomość doszła do poznawania tzw. pola mentalnego. W istotach pojawiły się jeszcze wyższe wibracje, które złączyły się w polu ciała.
Człowiek jest właśnie istotą, która jest na etapie doświadczania świata mentalnego (oraz wszystkich pozostałych). Jest splotem całego wachlarza wibracji wszechświata. Od materii, poprzez energię organizującą życie, uczucia i pole mentalne, czyli całe myślenie.  Warto zauważyć, że wyższe wibracje zawsze organizują niższe przejawy energii. Tak wysoko wibracyjne myśli wpływają na uczucia, te z kolei na energię życia. Energia życia bezpośrednio organizuje ciało materialne. Dzięki temu, wyrażając wolę możemy poruszać ciałem.
Jest to organizacja atomów materii poprzez myśl. Doświadczenie pole mentalnego jest samo w sobie bardzo ciekawe. Jakby pierwotna świadomość badała wszystkie możliwości planu mentalnego, od totalnego zamroczenia, do samoświadomości – to ją zbliża do poznania samej siebie. Każdy człowiek jest indywidualną cząstką świadomości, która poznaje na różne sposoby wszechświat. Tu widać jak doskonale trwa proces samopoznania, który został zainicjowany miliardy lat temu. Świat mentalny umożliwia tworzenie pojęć i podziałów, a także świadome organizowanie niższych światów. Dlatego wolnym wyborem staje się wytworzenie w sobie bólu lub przyjemności. Tworząc na planie mentalnym myśl, możemy świadomie zmienić niższe plany, takie jak uczucia, przepływ energii czy materię. Tu wyraźnie widać, że każdy ma wpływ całkowity na swoje przejawianie się. Każdy doświadcza tego, czego chce.  Każdy jest częścią świadomości globalnej, która doświadcza życia w najróżniejszych aspektach. Tak więc szeroko pojęte cierpienie częścią tego procesu. Wytworzone po to, by „zbadać” całą totalność stworzenia i być jej świadomym. Świadomość bada, co da się w polu mentalnym zdziałać, by być świadoma swojego stworzenia i możliwości. Jest to proces naturalny i rozwijający się ku totalnej świadomości.
Wszechświat nie nazywa cierpienia czymś złym. Jest to po prostu pewien ruch energii. Sam w sobie czysty, jednak umysł interpretuje go jako cierpienie. Można powiedzieć, że ból jest mechanizmem, który nie pozwala doświadczać „tego samego” i trzyma całą ewolucję w fazie trwania. Bez bólu wszelkie życie szubko by wyginęło, na skutek samych ruchów materii. Dzięki uczuciom, życie może przetrwać tworząc pewien ruch zwany bólem. On to nie pozwala zwierzętom wbiegać w ogień, skakać ze skał itp. W dalszej części mechanizm ochrony życia staje się instynktem.   Wszechświat cały czas „bada i szuka” najlepszej drogi. Poznaje siebie przez istnienie. Rozwija się, trwając cały czas w teraźniejszości tak, aby osiągnąć świadomość samego siebie. Wydaje się, że jest to już bliskie, ponieważ ludzie budzą się ze snu o materii. Zaczynają dostrzegać wszechświat jako jedność. Wychodzą świadomością ponad ograniczenia ego. Widzą, że są przejawem wszechświata i pierwotnej świadomości, która doświadcza samej siebie. To również jest naturalny proces. Ego jest pewnym fenomenem powstałym na planie wysoko wibracyjnej energii.
Świadomość będąc na planie mentalnym (a więc jeszcze w drodze rozwoju) jest ograniczana przez ten plan w pewien specyficzny sposób.
Po prostu zaczyna utożsamiać się z myślami będącymi na tym planie. Oczywiście na wcześniejszych stopniach ewolucji robiła to samo i utożsamiała się z danym planem wibracyjnym. Tak jak zwierzęta ograniczają się do uczuć, a rośliny do energii życia.  Jednak nie było to tak „bolesne”, ponieważ nie było rozumiane. Przykładowo świadomość ograniczona do planu astralnego (u zwierząt), była ograniczona do uczuć i emocji, jednak nie tworzyła z tego mentalnego cierpienia i poczucia, że jest to w jakiś sposób złe.  Zwierzęta czując ból (czyli ruch energii życia) działały odpowiednio, by ten ruch zmienić. Nie tworzyły z tego problemu. Człowiek natomiast może trwać w cierpieniu przez cały czas. Ma wolny wybór, który raz jest błogosławieństwem, a raz przekleństwem.
Ty zatem wybierasz jak organizujesz swoje istnienie. „Iluzja nie jest czymś, co znosisz, lecz czymś, co wybierasz. Iluzję można wykorzystać, jeśli się wie, że to iluzja, a można wiedzieć, że to iluzja, jeśli się ją wykorzysta. To okrężny proces, jak samo Życie. Dziesięć iluzji: Istnieje potrzeba. Istnieje przegrana. Istnieje podział. Istnieje niedobór. Istnieje wymóg. Istnieje osąd. Istnieje potępienie. Istnieje uwarunkowanie. Istnieje wyższość. Istnieje niewiedza. Kim jestem? Kim jestem? Kim jestem? I kim teraz postanawiam być? To jedyne pytanie, jakie stawiał sobie Bóg. To jedno ma znaczenie i to jedno twoja dusza stara się rozstrzygnąć przez całe twoje życie, w każdej chwili. Nie dowiedzieć się. Rozstrzygnąć. Albowiem życie nie polega na odkrywaniu, lecz na tworzeniu. Każdy czyn to akt samookreślenia. Bóg nieustannie siebie samego stwarza na nowo i doświadcza. Tym samym zajmujesz się tutaj ty. Aby móc doświadczyć, Czym Jesteś W istocie, doświadczasz czegoś innego, czym nie jesteś. Właściwie nie ma rzeczy, którą byś nie był. Jesteś wszystkim, całością. Bóg to Całość, Bóg to wszystko. Lecz, abyś ty (Bóg) mógł poznać tę cząstkę, którą obecnie wyrażasz, musisz wyobrazić sobie, że jest coś, czym nie jesteś.
To  Iluzja Życia. Dlatego zrób z Iluzji użytek, bądź wdzięczny, że są. Zrozumienie, że Iluzje są zbiorowym omamem, to pierwszy krok na drodze do wykorzystania ich zgodnie z przeznaczeniem, ale to jeszcze nie wszystko. Trzeba bowiem zdecydować, co oznaczają. Istoty oświecone zdają sobie sprawę z istnienia Iluzji, nie odrzucają ich (pamiętaj, że przekreślenie ich równałoby się przerwaniu życia, jakie znacie), ale doświadczają ich jako swej przeszłości, niejako teraźniejszości. Podtrzymują w sobie nawzajem pamięć o nich, ale wystrzegają się traktowania ich, jakby stanowiły obecną rzeczywistość. Ale obojętnie, czy doświadczasz ich w swojej teraźniejszości czy jako okruchów przeszłości, ważne jest, aby widzieć jasno, czym są – Iluzjami. Wówczas możesz rozporządzać nimi do woli. Celem Iluzji jest właśnie dostarczenie kontekstu dla doświadczenia każdego aspektu siebie. Jako przygotowanie gruntu pod twoje spotkanie ze Stwórcą wskazane jest odsunięcie od siebie Iluzji, włącznie ze złudzeniem odrębności twej własnej i Stwórcy. To właśnie odbywa się tutaj. Na tym polega zadanie tych wszystkich rozmów z Bogiem. Chodzi ci o to, aby żyć w obrębie iluzji, ale nie w iluzji. Od pewnego czasu stało się dla ciebie widoczne, że w Iluzjach tkwi usterka. Powinno to było uzmysłowić ludziom, że iluzje to błąd, co do jednej. Lecz ludzie przeczuwali, że nie mogą odrzucić Iluzji, bo dobiegłaby tym samym końca rzecz o doniosłym znaczeniu. I mieli rację. Ale postąpili niewłaściwie. Zamiast przejrzeć Iluzje jako iluzje właśnie i użyć ich do celu, do jakich były przeznaczona, uznali, że muszą naprawić tkwiącą w nich usterkę. Rozwiązaniem było nie usunięcie usterki, ale dostrzeżenie jej i przypomnienie sobie tego, co w głębi duszy przeczuwaliście. Dlatego nie mogliście odrzucić iluzji bez jednoczesnego przekreślenia rzeczy o doniosłym znaczeniu. Racją bytu Iluzji jest zapewnienie umiejscowionego pola odniesienia, w ramach którego możesz stworzyć siebie na nowo w kolejnym najwspanialszym wydaniu swojej najświetniejszej wizji siebie. Sam wszechświat jest takim polem odniesienia. To zarówno jego definicja jak i cel. Dzięki niemu życie może być wyrażane i doświadczane na płaszczyźnie fizykalnej. Ty stanowisz umiejscowioną postać tego samego pola odniesienia, jak wszyscy i wszystko dokoła. Innymi słowy, to umiejscowiony Bóg. Poza obrębem tego pola możesz jedynie poznać siebie jako Wszystko Co Jest. A Wszystko Co Jest nie może siebie takim doświadczyć, skoro nie ma nic innego. W braku tego, czym nie jesteś, To Czym Jesteś nie może zaistnieć. Nie można tego doświadczyć, poznać. Tłumaczyłem ci, że nie ma „wolnego” bez szybkiego. Nie ma „dołu” bez góry. Nie ma „tam” bez tutaj. Pod nieobecności Iluzji jesteś, całkiem dosłownie, ni tu ni tam. Dlatego też zbiorowym wysiłkiem stworzyliście te znakomite Iluzje. Cały świat, Wszechświat nawet, jako swoje dzieło. Dostarczyło to wam sposobności w postaci pola odniesienia, w ramach którego możecie postanawiać i ogłaszać, stwarzać i wyrażać, doświadczać i realizować To Czym Jesteście W Istocie. Wszyscy jesteście w to zaangażowani. Bez wyjątku. Każde z indywidualnych upostaciowań Boskości, jakimi jesteście. Staracie się poznać, określić siebie. Wyrażanie chwały swej prawdziwej istoty w konfrontacji z Iluzją – na tym polega dążenie do mistrzostwa duchowego. Należy jednak przy tej okazji zaznaczyć, że Iluzje potrafią sprawiać wrażenie bardzo realnych. Zrozumienie, że Iluzje są zbiorowym omamem, to pierwszy krok na drodze do wykorzystania ich zgodnie z przeznaczeniem, ale to jeszcze nie wszystko. Trzeba bowiem zdecydować, co oznaczają. Na końcu zaś wybiera się ten przejaw Boskości (cząstkę jaźni), której pragnie się doświadczyć w umiejscowionym polu odniesienia („sytuacji” czy „okolicznościach” w waszym nazewnictwie), napotkanym (stworzonym) przez siebie.                  

Oto w skrócie ów proces: A. Rozpoznaj Iluzję jako Iluzję. B. Zdecyduj, co ona oznacza. C. Stwórz siebie na nowo.  Wykorzystać te Dziesięć Iluzji można na wiele sposobów, tak jak na wiele sposobów można ich doświadczać. Mogą występować w przebraniu obecnej rzeczywistości lub pod postacią wspomnień z przeszłości. Ta ostatnia forma jest używana przez wysoko rozwinięte kultury i istoty. Istoty oświecone zdają sobie sprawę z istnienia Iluzji, nie odrzucają ich (pamiętaj, że przekreślenie ich równałoby się przerwaniu życia, jakie znacie), ale doświadczają ich jako swej przeszłości, nie jako teraźniejszości. Podtrzymują w sobie nawzajem pamięć o nich, ale wystrzegają się traktowania ich, jakby stanowiły obecną rzeczywistość. Ale obojętnie, czy doświadczasz ich w swojej teraźniejszości czy jako okruchów przeszłości, ważne jest, aby widzieć jasno, czym są – Iluzjami. Wówczas możesz rozporządzać nimi do woli. Jeśli masz ochotę doświadczyć określonej cząstki siebie, masz do dyspozycji Iluzje. Każdą z nich można wykorzystać w celu doświadczenia licznych aspektów twojej tożsamości, można też łączyć Iluzje dla doświadczania wielorakich aspektów czy jednego aspektu na wiele sposobów. Na przykład, Pierwszą i Czwartą Iluzję – Potrzeby i Niedoboru – można ze sobą powiązać, aby objawić niuans swej prawdziwej istoty zwany zaradnością. Nie można zaznać swojej zaradności, gdy nie ma czemu zaradzić. Z pomocą Iluzji Potrzeby i Niedoboru można najpierw pielęgnować w sobie ideę niedostatku, a następnie temu zaradzić. Powtarzanie tego może przywołać doświadczenie, w którym wykazujesz swoją zaradność, umiejętność sprawiania, że zawsze będziesz miał pod dostatkiem tego, co ci potrzeba. Doświadczenie to zostanie usankcjonowane przez Ostateczną Rzeczywistość. Weźmy kolejny z niezliczonych przykładów. Drugą i Szóstą Iluzję – Przegranej i Osądu – można połączyć dla uzyskania konkretnego efektu czy doznania. Możesz wyobrazić sobie, że zawiodłeś w czymś, wówczas możesz sam siebie osądzić lub zdać się na osąd innych. Następnie możesz wznieść się ponad swą „porażkę”, zgiąć rękę w geście wyrażającym „Ja wam jeszcze pokażę” i w końcu zatriumfować! To wyśmienite przeżycie, niemal każdy sprawiał je sobie po wielokroć. Lecz jeśli stracisz z oczu to, że Przegrana i Osąd są Iluzjami, łatwo możesz w nich ugrzęznąć i wtedy przyjmą pozory okrutnej rzeczywistości. Od „okrutnej rzeczywistości” życia można uwolnić się przez rozpoznanie Iluzji jako omamów właśnie. Iluzje można dowolnie ze sobą łączyć – Podział z Potrzebą, Potępienie z Wyższością, Niewiedzę z Wyższością, Niedobór i Potępienie z Przegraną, i tak dalej. W pojedynkę czy w zespole, Iluzje stanowią znakomite kontrastowe pola odniesienia, na tle których można doświadczyć swej prawdziwej istoty. Wielokrotnie słyszałeś już, że w świecie względności nie możesz doświadczyć, Kim Jesteś, inaczej niż w zestawieniu z tym, czym nie jesteś. Celem Iluzji jest właśnie dostarczenie kontekstu dla doświadczenia każdego aspektu siebie, sposobności do wybrania Najszczytniejszego Aspektu, jaki w danej chwili zdołasz sobie wyobrazić. Rozpatrzmy teraz Iluzje po kolei, wraz z przykładami ich wykorzystania do stwarzania siebie na nowo. Pierwsza Iluzja, Iluzja Potrzeby może posłużyć do doświadczenia tego ogromnego składnika twej prawdziwej tożsamości, który daje się ująć jako: to, co niczego nie potrzebuje. Niczego ci nie potrzeba do tego, abyś istniał, i niczego ci nie potrzeba do tego, abyś istniał wiecznie. Iluzja Potrzeby stwarza pole odniesienia, w ramach którego możesz tego zaznać. Właśnie kiedy przenikasz Iluzję na wylot, sięgasz Ostatecznej Rzeczywistości. Iluzja dostarcza kontekstu, w obrębie którego można zrozumieć Ostateczną Rzeczywistość. Ostateczna Rzeczywistość jest taka, że posiadasz już wszystko, czego twoim zdaniem potrzebujesz. Nosisz to w sobie. Jesteś tym. Masz w sobie to, czego potrzebujesz i dlatego dobywasz z siebie wszystko, czego w danej chwili ci potrzeba. Wynika stąd, że w gruncie rzeczy niczego nie potrzebujesz. Jednak aby to zrozumieć, poznać na drodze doświadczenia, musisz przejrzeć Iluzję Potrzeby, rozpoznać ją jako iluzję. Przejrzeć Iluzję Potrzeby możesz przez zwrócenie uwagi na to, czego twoim zdaniem potrzebujesz w tej chwili – to znaczy, na to, czego twoim zdaniem nie masz, a uważasz, że musisz mieć – i dostrzeżenie, że choć jesteś bez tego, mimo to wciąż jesteś. Niesie to ze sobą doniosłe następstwa. Skoro jesteś tu i teraz, bez tego, co twoim zdaniem jest ci potrzebne, to dlaczego sądzisz, że tego potrzebujesz? To kluczowe pytanie. Otwiera złote drzwi, drzwi do wszystkiego. Następnym razem kiedy wyobrazisz sobie, że czegoś potrzebujesz, zapytaj siebie: „Dlaczego uważam, że jest mi to potrzebne?”. To dociekanie przynosi wolność. To wolność w siedmiu słowach. Jeśli widzisz jasno, zdasz sobie sprawę, że nie potrzebujesz „tego”, cokolwiek by to było, nigdy nie potrzebowałeś i wszystko to sam wymyśliłeś. Nawet powietrza, którym oddychasz, nie potrzebujesz. Zauważysz to w chwili śmierci. Powietrza potrzebuje tylko twoje ciało, a ty nie jesteś twoim ciałem. Ciało to nie ty. To twoje cudowne narzędzie. Lecz nie potrzebujesz swojego obecnego ciała do dalszego tworzenia. Informacja zabrzmi miło w abstrakcyjnym sensie, ale nie złagodzi w niczym twego strachu przed utratą ciała, rodziny i warunków, w jakich się znajdujesz. Uśmierzyć takie lęki można jedynie przez nabranie, wzorem Mistrzów, dystansu. Mistrzowie ćwiczą nieprzywiązywanie się, zanim śmierć pokaże im, że życie w ciele jest złudzeniem. Jednak dla tych, którzy nie osiągnęli tego poziomu, często konieczne jest świadectwo, jakiego dostarcza śmierć .Kiedy już oddzielisz się od ciała (to znaczy, kiedy „umrzesz”), natychmiast spostrzeżesz, że ten stan w niczym nie przypomina przerażającego doświadczenia, o którym tyle słyszałeś. Zobaczysz, że jest czymś chwalebnym, nieskończenie przerastającym uwięzienie w fizycznej postaci, bez względu na to, jakie związki zbudowała twa ostatnia postać. Nabranie dystansu przyjdzie wówczas łatwo. Można osiągnąć mistrzostwo duchowe będąc jeszcze w postaci fizycznej, nie trzeba czekać na oddzielenie od niej, aby zaznać chwały Życia i swojej prawdziwej istoty. Można tego dokonać przez oderwanie się od ziemskich spraw jeszcze przed śmiercią. Wystarczy w tym celu posłużyć się Iluzją Potrzeby, przejrzeć ją wylot. Odbywa się to przez głębsze zrozumienie zarówno życia jak i śmierci, tego, ze śmierć taka, jak sobie ją przedstawiałeś, nie istnieje, a Życie trwa wiecznie. Gdy to pojmiesz, możliwe stanie się oderwanie od wszystkiego, włącznie z samym Życiem – ponieważ wiesz, że skoro życie toczy się naprzód bez końca, możesz znów zbudować związki, jak również na nowo przeżywać te, które jak sądziłeś, straciłeś bezpowrotnie. Wszelkich ziemskich form przywiązania można doświadczyć w „przyszłym życiu”, nic nie zostanie stracone. Stopniowo wyswobodzisz się ze swoich więzi, gdyż zdasz sobie sprawę z nadzwyczajnych możliwości dalszego rozwoju, jakie stwarza ci nieustające Życie. Lecz nigdy nie przestaniesz kochać tych, których pokochałeś, w tym czy jakimkolwiek innym życiu, i w pełni zjednoczysz się z nimi swą istotą, ilekroć zapragniesz. Jeśli zatęsknisz za kimś, kto jeszcze żyje w postaci fizycznej na Ziemi, możesz połączyć się z nim z prędkością myśli. Jeśli zatęsknisz za kimś, kto odszedł z tego świata, za ukochaną osobą, która zmarła przed tobą, możesz się z nią spotkać po swojej śmierci, jeśli takie będzie twoje życzenie, lub w dowolnej chwili, kiedy zechcesz – z prędkością myśli. To jedynie przedsmak przyszłych cudów. Więcej szczegółów podam następnym razem, w przekazie dotyczącym właśnie umierania z Bogiem. Nie można umrzeć bez Boga, ale można sobie to wyobrazić. To piekło zrodzone w waszej wyobraźni, którego groza dała początek wszystkim innym odczuwanym przez ciebie lękom. Lecz ty nie masz się czego bać i nic ci nie potrzeba, gdyż nie tylko nie można umrzeć bez Boga, ale i żyć bez Boga nie sposób. Ponieważ Ja jestem tobą, a ty Mną, i nic nas nie rozdziela. Nie możesz umrzeć beze Mnie dlatego, że nigdy nie możesz znaleźć się w stanie, który można nazwać „bez Boga”. Jestem Bogiem, Wszystkim Co Jest. Ponieważ jesteś częścią Całości, jestem tobą. Dotyczy to całego ciebie, w najdrobniejszych szczegółach. A skoro Wszystko Co Jest, jest zawsze przy tobie, niczego nie potrzebujesz – i taka jest twoja prawdziwa istota. Gdy to zrozumiesz do głębi, odmieni się całkowicie twój sposób bycia. Staniesz się nieustraszony – a jest to stan błogosławiony, gdyż brak lęku sprawia, że nie ma nic strasznego .I odwrotnie, obecność strachu przyciąga rzeczy, których się boisz. Strach to silne uczucie, a silne uczucie ma stwórczą moc. Dlatego natchnąłem was tą myślą: „Nic nie jest straszne oprócz samego strachu”. Można żyć bez lęku, gdy się wie, że każdy wynik jest doskonały – włącznie z tym, którego boisz się najbardziej, czyli śmiercią. Wyjawiam ci to wszystko tutaj i teraz. – Gdy się przyjrzysz bliżej swojemu życiu, zobaczysz, że nigdy nie brakowało ci tego, co potrzebowałeś do przeżycia kolejnej chwili, i w rezultacie, do znalezienia się w swym obecnym położeniu. Świadczy o tym to, że tu jesteś. Widocznie nic więcej nie było ci potrzeba. Mogłeś co prawda chcieć, ale niczego innego nie potrzebowałeś. Wszystkie twoje potrzeby zostały zaspokojone. To zdumiewające objawienie, lecz zawsze prawdziwe. Wszystko, co świadczy o czymś przeciwnym, to jedynie pozory, podszyte lękiem. Ale: „Nie lękajcie się, gdyż jestem z wami”. Gdy wiesz, że wszystko w końcu układa się doskonale i nie masz czego się bać, okoliczności, które kiedyś określiłbyś jako groźne, ukazują się nagle w innym świetle. W rzeczy samej, widziane są w świetle, a nie w mroku, i zaczynasz postrzegać zagrożenia jako „przygodę”. Taka zmiana spojrzenia może nadać twojemu życiu nowy kształt. Będziesz mógł żyć bez lęku i doświadczać chwały, do której zostałeś stworzony. Rozpoznanie Iluzji Potrzeby jako iluzji pozwala ci wykorzystać tę iluzję zgodnie z jej przeznaczeniem - jako narzędzia, z pomocą którego można doświadczyć tej chwały i poznać swoją prawdziwą istotę. Na przykład, złudzenie, że potrzebujesz swojego ciała, daje ci bodziec do tego, abyś o nie dbał, chronił je i nie nadwerężał go. W ten sposób ciało może posłużyć większej chwale, do jakiej zostało przeznaczone. Z kolei iluzja, że potrzebujesz związku z drugą osobą, podobnie pobudza cię do tego, abyś dbał o niego, strzegł go i nie nadużywał go. W ten sposób związek z drugą osobą może posłużyć większej chwale, do jakiej został przeznaczony. To samo dotyczy wszelkich innych rzeczy, które w twoim wyobrażeniu są ci potrzebne. Użyj tego wyobrażenia. Zrób z niego praktyczny użytek. Lecz pamiętaj, że korzyść płynie z niego tylko wtedy, gdy zdaje sobie sprawę z jego iluzyjności. Jak tylko uwierzysz w jego realność, twoja ostrożność (rozsądne zastosowanie Iluzji) przerodzi się w lęk, zaczniesz kurczowo trzymać się rzeczy. Miłość zamieni się w zaborczość, a zaborczość w opętanie. Wpadłeś w pęta przywiązania. Zagubiłeś się w Iluzji. A zagubienie się w Iluzji Potrzeby oznacza, że naprawdę jesteś zgubiony. Iluzja Potrzeby to największa z iluzji. Jest pierwsza i zarazem najpotężniejsza. Na niej opierają się wszystkie inne. Ty zaś w swej prawdziwej istocie jesteś bez potrzeb, i to twoja prawdziwa istota się gubi. Często mówi się o kimś, że „próbuje się odnaleźć”. To święta prawda. Wszyscy staracie się odnaleźć swoją tożsamość. Lecz tego nie znajdziesz poza sobą. To, czego szukasz, możesz odnaleźć tylko we własnym wnętrzu. Tylko w głębi siebie znajdziesz odpowiedź na pytanie, „Dlaczego uważam, że potrzebuje tej zewnętrznej osoby, miejsca czy rzeczy?” Tylko tam może wrócić ci pamięć o tym, że niczego nie potrzebujesz. Zrozumiesz wówczas, co znaczy, „Kiedyś byłem zagubiony, ale teraz się odnalazłem “. Odnalazłeś swoją prawdziwą tożsamość. Użyłeś Pierwszej Iluzji, aby doświadczyć siebie jako Boskiej istoty, która niczego nie potrzebuje, gdyż każda jej potrzeba jest zawsze zaspokajana. Kiedy przebudzisz się do tej prawdy, zaznasz jej więcej w swoim codziennym życiu. I staniesz się dosłownie takim, jakim siebie znasz. Pamiętaj. Stajesz się takim, jakim siebie znasz.  Druga Iluzja, Iluzja Przegranej, Może być wykorzystana do doznania niemożności przegrania pod żadnym względem. Nic nie stanowi porażki, lecz tylko wnosi swój wkład w proces, jaki przechodzisz w celu osiągnięcia tego, co pragniesz osiągnąć, doświadczenia tego, czego pragniesz doświadczyć. A doświadczyć pragniesz tego, Kim Naprawdę Jesteś. Lecz doświadczenie tego, Kim Naprawdę Jesteś, jest niemożliwe, jeśli nie ma tego, czym nie jesteś. Wiedz zatem, że gdy doświadczasz tego, czym nie jesteś, to nie jest przegrana, tylko sposób na doświadczenie tego, Kim Jesteś Naprawdę. Powiedziałem rzecz bardzo ważną, a łatwo jest prześlizgnąć się po takich stwierdzeniach i przeoczyć ich ogromne znaczenie. Dlatego je powtórzę. Gdy doświadczasz tego, czym nie jesteś, to nie jest przegrana, tylko sposób na doświadczenie tego, Kim Jesteś Naprawdę. Tak więc, kiedy tak zwana „porażka” nawiedza twoje życie, nie potępiaj jej i nie osądzaj źle. Umacniasz to, przed czym się bronisz. Spojrzyj mu prosto w oczy, a zniknie. To znaczy, rozwieje się jego złudna postać. Zobaczysz, czym jest naprawdę, tak jak zobaczysz, Czym Ty Jesteś Naprawdę. Gdy z pomocą Iluzji Przegranej dostrzeżesz to, czego dowiedziałeś się (przypomniałeś sobie) o życiu, i zdopingujesz się do zastosowania nabytej wiedzy, Iluzja ta stanie się narzędziem, które pozwoli ci dostrzec, że zawsze odnosisz sukces. Sposobem na wyplątanie się z Iluzji Przegranej jest po prostu postrzeganie wszystkiego jako czegoś, co składa się na twój sukces. Wszystkie rzeczy przyczyniają się do twej wygranej, prowadzą do twej wygranej, stanowią element procesu, dzięki któremu doświadczasz swej wygranej. Wielu ludzi intuicyjnie to rozumie, między innymi naukowcy. Kiedy przystępują do ważnego eksperymentu, nie tylko przewidują porażkę, delektują się nią. Prawdziwy badacz wie doskonale, że „nieudany” eksperyment wskazuje drogę do ostatecznego sukcesu. To, że coś „nie układa się po twojej myśli”, nie jest równoznaczne z porażką, tak jak to, że coś „układa się po twojej myśli”, nie jest równoznaczne z powodzeniem. Kiedy długo pożyjesz na tym świecie, wiele razy przekonasz się, że jest wręcz przeciwnie. Kolejne porażki, jak je określasz, to w rzeczywistości sukcesywne doświadczenia. Jak więc może być przegraną doświadczenie, które nazywasz „sukcesywnym”? Niemniej, Iluzja Przegranej jest konieczna do tego, aby doznać uniesienia wygranej. Jeśli „wygrywasz” we wszystkim, wówczas nie doświadczysz wygranej w niczym. Będziesz jedynie uważał, że robisz to, co robisz, ale nie poczujesz smaku zwycięstwa ani chwały swojej prawdziwej istoty, ponieważ będzie brakowało pola odniesienia, w którym można by to zauważyć. Jeśli w grze za pierwszym razem podasz piłkę tak, że dojdzie do jej przyłożenia w bramce, na pewno będzie powód do radości. Ale jeśli dojdzie do przyłożenia z każdego twojego podania, radosne podniecenie szybko minie. Przestanie to cokolwiek znaczyć. Będą same podania prowadzące do przyłożenia i stracą one sens, cel. Życie przebiega w cyklach. Właśnie te cykle nadają sens życiu. Tak naprawdę, nie ma czegoś takiego jak przegrana. Jest tylko sukces, objawiający swe różnorodne oblicza. Podobnie nie ma czegoś, co nie jest Bogiem. Jest tylko Bóg, objawiający swe różnorodne oblicza. Czy widzisz zbieżność? Czy widzisz wzorzec? Ujrzenie tego zmienia wszystko. Kiedy to stanie się dla ciebie jasne, natychmiast przepełni cię wdzięczność i zadziwienie. Wdzięczność za wszystkie „porażki” twego życia, zadziwienie tym, że tak długo musiały czekać na „odkrycie” wszystkie te skarby, jakie ci dano. Zrozumiesz wreszcie, że naprawdę „posyłam ci same anioły” i „zsyłam na ciebie same cuda”. W tej chwili wglądu będziesz wiedział, że twój sukces jest nieunikniony. Pamiętaj o tym zawsze. Twój sukces jest nieunikniony. Trzecia Iluzja, Iluzja Podziału, Może posłużyć do doświadczenia jedności ze wszystkim. Jeśli zjednoczysz się z czymś na dłużej, przestaniesz po pewnym czasie zauważać, że „ty” jesteś. Poczucie „ciebie” jako odrębnego tworu zaniknie. Często doznają tego osoby, które są ze sobą od dawna. Zaczynają tracić swoją indywidualną tożsamość. To cudowne – w pewnych granicach. Lecz cały urok ulatuje, gdy doświadcza się Jedności bez końca, ponieważ w braku Podziału Jedność staje się niczym. Zamiast doświadczenia ekstazy jest próżnia. Gdy nie ma podziału, nigdy, Jedność to nicość. Dlatego z Mojego natchnienia napisano: Niech w waszej wspólnocie będą wolne miejsca. Pijcie z pełnego naczynia, ale nie z tego samego naczynia. Kolumny, na których wspiera się budowla, stoją osobno, a struny lutni, choć rozedrgane tą samą muzyką, są oddzielne. Całe życie to proces doświadczania na przemian Jedności i oddzielenia, Jedności i oddzielenia. To sam rytm Życia. W rzeczy samej, to rytm, który tworzy Życie. Powiadam ci raz jeszcze: Życie to cykl, jak wszystko, co się na nie składa. Tam i z powrotem, tam i z powrotem. Razem, osobno. Razem, osobno. Kiedy rzecz jest osobno, zawsze jest razem, gdyż naprawdę nie może się wyodrębnić, jedynie powiększyć. Może wydawać się oddzielna, ale wciąż jest częścią. Wasz wszechświat był kiedyś niewyobrażalnie zjednoczony, zbity w punkt, w porównaniu z którym kropka na końcu tego zdania wydaje się ogromna. Następnie wybuchł, lecz w istocie się nie podzielił, tylko rozszerzył. Bóg nie może się rozerwać. Może się wydawać, że jesteśmy oderwani, ale tworzymy jedno wspólne ciało. Ponownie doświadczamy swej przyrodzonej Jedności, gdy pamiętamy. Kiedy widzisz innych, pozornie odrębnych, przyjrzyj im się dobrze. Wniknij wzrokiem w głąb. Po chwili uchwycisz ich istotę. I wtedy spotkasz tam siebie, wyczekującego. Kiedy widzisz rzeczy tego świata, inny przejaw życia, zjawisko przyrody, pozornie odrębne, przyjrzyj im się dobrze. Wniknij wzrokiem w głąb. Po chwili uchwycisz ich istotę. I wtedy spotkasz tam siebie, wyczekującego. W tejże chwili zaznasz Jedności z wszystkimi rzeczami. Kiedy wzrasta poczucie Jedności, ginie cierpienie i smutek. Cierpienie jest bowiem reakcją na oddzielenie, a smutek ogłoszeniem jego prawdy. Lecz to prawda tylko pozorna. Prawdziwy podział po prostu nie jest możliwy. To złudzenie. To wspaniałe złudzenie, gdyż pozwala ci doświadczyć ekstazy Jedności, lecz mimo wszystko złudzenie. Posłuż się Iluzją Podziału niczym narzędziem w ręku rzemieślnika. Wykuj z jego pomocą doświadczenie całkowitego zjednoczenia. Użyj go do stwarzania tego doświadczenia wciąż na nowo. Kiedy widzisz siebie, gdziekolwiek spojrzysz, patrzysz oczami Boga. A gdy wzrasta poczucie Jedności, znika z twojego życia ból i rozczarowanie. Pamiętaj o tym zawsze. Gdy wzrasta poczucie Jedności, znika z twojego życia ból i rozczarowanie. Czwarta Iluzja, Iluzja Niedoboru, Może posłużyć do doświadczenia obfitości. Bóg ma wszystkiego w bród, tak jak ty. W Rajskim Ogrodzie opływałeś w dostatki, ale nie zdawałeś sobie z tego sprawy. Zaznawałeś wiecznego życia, ale to nie miało znaczenia. Nie robiło na tobie wrażenia, ponieważ niczego innego nie doświadczałeś. Rajski Ogród to mit, ale opowieść o nim miała za zadanie przekazać wielką prawdę. Kiedy masz wszystko i nie wiesz, że masz wszystko, to nie masz nic. Co znaczy „mieć wszystko”, można się dowiedzieć, kiedy przez pewien czas ma się mniej. Stąd Iluzja Niedoboru. Niedobór miał być dla was błogosławieństwem, dzięki któremu mogliście doświadczyć prawdziwej i całkowitej obfitości. Lecz do tego konieczne jest wykroczenie poza Iluzję, rozpoznanie jej jako Iluzji i odsunięcie jej od siebie. Oto jak odsunąć od siebie Iluzję Niedoboru: Uzupełniaj Niedobór, który dostrzegasz, ilekroć dojrzysz go wokół siebie. Tam bowiem panuje Niedobór: na zewnątrz ciebie. Dlatego gdy dojrzysz go wokół siebie, uzupełnij Niedobór. Nakarm głodnych, których widzisz. Odziej tych, którzy potrzebują przyodziewku. Daj schronienie tym, którzy potrzebują dachu nad głową. Przekonasz się wtedy, że wszystkiego masz dość. Choćbyś miał niewiele, zawsze możesz znaleźć kogoś, kto ma jeszcze mniej. Znajdź go i użycz mu swojej obfitości. Staraj się być nie odbiorcą, lecz źródłem. Co sam pragniesz mieć, spraw, aby otrzymał drugi. Czego sam chciałbyś doświadczyć, spraw, aby zaznał drugi. W ten sposób będziesz pamiętał, że wszystko to cały czas jest w twoim posiadaniu. Dlatego powiedziano: „Czyń drugiemu tak, jak chciałbyś, aby tobie czyniono.” Nie pytajcie, co będziecie jedli albo co będziecie pili. Spójrzcie na ptaki niebieskie, że nie sieją nie orzą, ani zbierają do gumien, a są nakarmione. Któż z was troszcząc się może wzbogacić swoje życie choć o jedną rzecz? I nie pytajcie, czym się przyodziejecie. Przypatrzcie się liliom polnym, jak rosną; nie pracują ani przędą. A powiadam wam: Nawet Salomon w całej chwale swojej nie był tak przyodziany, jak jedna z nich. Ale szukajcie najpierw królestwa niebieskiego, a wszystko inne będzie wam dodane. A jak szukać królestwa niebieskiego? Zapewniając je innym. Będąc królestwem niebieskim, w którym inni mogą znaleźć schronienie i siłę. Przynosząc królestwo niebieskie, i wszelkie jego błogosławieństwa, wszystkim, z którymi się stykasz. Stajesz się tym, co dajesz. Pamiętaj o tym zawsze. Stajesz się tym, co dajesz. Piąta Iluzja, Iluzja Wymogu, Może posłużyć do doświadczenia tego, że nie trzeba niczego robić, aby doświadczyć swojej prawdziwej istoty. Tylko przez robienie rzeczy, które w swoim wyobrażeniu musisz robić, aby nadać życiu sens, możesz dojść do stanu, w którym pojmiesz, że to wszystko jest niepotrzebne. Zapytaj tych, których włosy posypane są siwizną. Zapytaj tych, którzy naginali się do norm, przestrzegali zasad. Udzielą wam rady w trzech słowach. „Kichaj na zasady.” Nie będą się wahać. Ich odpowiedź będzie szybka i jasna. „Wyjeżdżaj poza linie.” „Nie obawiaj się.” „Idź za głosem serca.” „Nie pozwól narzucać sobie, co masz robić.” A u kresu życia zobaczysz, że to wszystko jest bez znaczenia – liczy się tylko, czym byłeś, gdy to robiłeś. Byłeś szczęśliwy? Życzliwy? Łaskawy? Czy troszczyłeś się o innych, współczułeś im, liczyłeś się z nimi? Czy byłeś hojny, a przede wszystkim, czy byłeś miłościwy? Dla twojej duszy ma znaczenie to, czym byłeś, nie to, co robiłeś. A przekonasz się, że twoja dusza to twoja prawdziwa istota. Niemniej, Iluzja Wymogu, przekonanie, że są rzeczy, które trzeba robić, może być podnietą dla twego umysłu. Jest pożyteczna dopóty, dopóki domyślasz się, że to iluzja i nikt nie musi robić niczego wbrew sobie. Prawda ta zarówno wyzwala, jak i przeraża. Strach bierze się z myśli, że gdyby ludziom dać zupełnie wolną rękę, nie zostałyby zrobione rzeczy, które naprawdę trzeba zrobić. Kto wynosiłby śmieci? Poważnie. Kto robiłby to, czego nikt nie chce robić? Oto pytanie, oto lęk. Gdyby ludziom pozostawić zupełną swobodę postępowania, nie byłoby chętnych do robienia rzeczy niezbędnych do tego, aby życie na tej planecie toczyło się naprzód. Ta obawa jest bezpodstawna. Okazałoby się, że ludzie to cudowne stworzenia. W społeczeństwie bez nakazów, bez reguł, bez wymogów, znalazłoby się mnóstwo chętnych do robienia tego, co jest niezbędne. W gruncie rzeczy, tylko nieliczni nie byliby chętni, ponieważ czuliby się nieswojo jako ci, którzy nie wnoszą swojego wkładu w powszechne dobro. W tym właśnie zawierałaby się różnica: nie w tym, co się robi, lecz dlaczego  się to robi. Powód działania byłby inny. Zamiast robić coś z nakazu, ludzie robiliby coś z wyboru, dla wyrażenia tego, Kim Naprawdę Są. Jest to jedyny prawdziwy powód jakiegokolwiek działania. Odwraca to o sto osiemdziesiąt stopni paradygmat „najpierw działanie, potem bycie”. Według tego ustanowionego przez ludzi wzorca najpierw coś się robi, a następnie jest się czymś. W myśl nowego paradygmatu, najpierw jest się czymś, a potem coś się robi. Jest się szczęśliwym i postępuje się jak szczęśliwa osoba. Jest się odpowiedzialnym i postępuje się jak odpowiedzialna osoba. Jest się życzliwym i postępuje się jak osoba życzliwa. Nie postępuje się odpowiedzialnie, aby stać się odpowiedzialnym. Nie odnosi się życzliwie do nikogo, aby stać się życzliwym. To wywołuje tylko urazę („Po tym wszystkim, co zrobiłem!”), ponieważ towarzyszy temu założenie, że wszystko zostanie wynagrodzone. Taki właśnie przypisaliście cel niebu. Niebo przedstawiano jako wieczną nagrodę za to wszystko, co zrobiliście za życia – i za powstrzymanie się od zrobienia tego, czego „nie wolno” było wam robić. Uznaliście również, że musi też być jakieś miejsce przeznaczenia dla ludzi, którzy nie czynili dobra albo czynili coś, czego nie powinni. Nazwaliście to miejsce piekłem. Lecz Ja oświadczam wam: Nie ma takiego miejsca jak piekło. To stan bycia. To doświadczenie oderwania od Boga, wyobrażenie, że jest się odłączonym od samej swej jaźni i nie można się na powrót z nią połączyć. Piekło to wieczne szukanie siebie. To, co określiliście jako niebo, jest również stanem bycia. To doświadczenie Jedności, ekstaza ponownego zjednoczenia się ze Wszystkim Co Jest. To poznanie swej prawdziwej istoty. Nie trzeba spełnić żadnych wymogów, aby dostać się do nieba. Albowiem niebo nie jest miejscem, do którego się dąży, to miejsce, w którym się przebywa, zawsze. Lecz można być w niebie (w Jedności ze Wszystkim), a tego nie wiedzieć. Tak jak większość ludzi. Można to zmienić, ale nie tym, co się robi. Można to zmienić jedynie tym, czym się jest. To właśnie rozumie się przez „Nie musicie nic robić”. Nie trzeba nic robić, tylko być. A być można tylko Jednym. Zadziwiające jest to, że gdy stanowisz Jedno ze wszystkim, koniec końców robisz wszystko to, co myślałeś, że „musisz “, aby zasłużyć na nagrodę, na którą twoim zdaniem trzeba było ciężko zapracować. Z własnej nieprzymuszonej woli czynisz innym tak, jak chciałbyś, aby tobie czynili. I nie czynisz drugiemu, co tobie niemiło. Kiedy stanowisz Jedno, zdajesz sobie sprawę, że nie ma „drugiego”. Lecz nawet bycie Jednym nie jest „wymagane”. Nie można wymagać od ciebie, abyś był tym, czym już jesteś. Jeśli masz niebieskie oczy, nie można cię zmusić, abyś miał niebieskie oczy. Jeśli masz metr osiemdziesiąt wzrostu, nie można cię zmusić do tego, abyś miał metr osiemdziesiąt wzrostu. A jeśli jesteś Jednym ze wszystkim, nie można wymagać tego od ciebie. Wymóg nie istnieje. Kto miałby wymagać? I od kogo? Jest tylko Bóg. Jam Jest Który Jest i nie ma nic innego. Użyj Iluzji Wymogu do tego, aby dostrzec, że nie ma nic, czego można by tak naprawdę wymagać. Lecz nie sposób poznać i doświadczyć wolności od Wymogu, jeśli nie ma nic innego niż wolność od Wymogu. Dlatego też usilnie wyobrażacie sobie, że pewne rzeczy są wymagane. Wychodzi wam to znakomicie. Wymyśliliście Boga, który żąda od was doskonałości, do którego trzeba zwracać się tylko w określony sposób, którego trzeba czcić w ściśle określonym obrządku. Musicie wypowiadać nakazane słowa, robić nakazane rzeczy, dokładnie i bezbłędnie. Musicie żyć na określoną modłę. Stworzywszy iluzję konieczności spełnienia określonych wymogów dla zyskania Mojej miłości, zaczynacie teraz doświadczać nieopisanej radości na myśl, że to wszystko wcale nie jest konieczne. Widać to na przykładzie tych, którym trafiają się „nagrody” niezależnie od tego, czy postępowali „jak należy” czy nie. To samo odnosi się do nagród, jakie wyobrażacie sobie w przyszłym życiu. Lecz wasze doświadczenie po śmierci nie jest wyróżnieniem, lecz wynikiem. To naturalny skutek naturalnego procesu zwanego Życiem. Kiedy stanie się to dla was jasne, pojmiecie wreszcie, co znaczy wolna wola. W tej samej chwili poznacie też swoją prawdziwą naturę, którą jest wolność. Przestaniecie odtąd mylić miłość z Wymogiem, gdyż prawdziwa miłość nie wymaga niczego. Pamiętaj o tym zawsze. Prawdziwa miłość nie wymaga niczego. Szósta Iluzja, Iluzja Osądu, Może posłużyć do doświadczenia cudu zrozumienia i akceptacji, Postanowiłeś stworzyć doświadczenie osądu po to, aby móc radować się Bogiem, który nie osądza, i zrozumieć, że osąd w świecie Bożym nie ma racji bytu. Tylko poznając na własnej skórze jad i gorycz osądu możesz przekonać się, że miłość nigdy by do tego się nie posunęła. Najbardziej dojmująco odczuwasz to, kiedy osądzają cię inni, nic bowiem nie rani tak jak wyrok na twoją osobę. Wyrok boli, kiedy jest niesłuszny – lecz jeszcze mocniej boli, kiedy jest uzasadniony. Wyrok wydany na ciebie przez innych dotyka do żywego, godzi w samą duszę. Wystarczy doznać tego raz, aby wiedzieć, że osąd nie ma nic wspólnego z miłością. W waszym złudnym świecie społeczeństwo nie tylko dopuszcza osąd, ale również go zaleca. Stworzyliście nawet tak zwany „wymiar sprawiedliwości”, w oparciu o pogląd, iż ktoś inny może zadecydować o tym, czy jesteś „winny” czy „niewinny”. Powiadam ci: Nikt nigdy nie jest winny w oczach Boga, dla Mnie wszyscy są niewinni, zawsze. To dlatego, że Moje oczy ogarniają więcej niż wasze. Moje oczy widzą, dlaczego tak myślicie, dlaczego tak mówicie i dlaczego tak postępujecie. Moje serce was rozumie. Z Mojego natchnienia napisano te słowa: „Nikt nie postępuje niewłaściwie, zważywszy na model świata, jaki przyjmuje”. To wielka prawda. Z Mojego natchnienia napisano, „Wina i strach to jedynie wrogowie człowieka”. To wielka prawda. W wysoce rozwiniętych społecznościach ich członkowie nigdy nie są osądzani i uznawani za winnych czegokolwiek. Zauważa się po prostu, że coś zrobili, i unaocznia im się skutek ich czynów. Następnie daje im się swobodny wybór działania, jakie chcieliby w związku z tym podjąć, o ile w ogóle chcieliby podjąć jakieś działanie. Podobnie daje się pozostałym swobodny wybór działania lub powstrzymania się od działania w tej sprawie. Nikt tam nie robi nic względem drugiego. Idea osądu nie przechodzi im przez myśl, ponieważ samo pojęcie kary jest dla nich niezrozumiałe. Dlaczego Jedyna Istota miałaby dążyć do swej własnej krzywdy? Nawet jeśli zrobiła coś szkodliwego, po co miałaby szkodzić sobie ponownie? W jaki sposób ponowne skrzywdzenie siebie naprawia pierwszą szkodę? To tak jakby stłuc sobie palec u nogi, a następnie, w odwecie, kopnąć siebie dwa razy mocniej. Oczywiście, w społeczeństwie, które nie uznaje swojej Jedności ani Jedności z Bogiem, takie porównanie pozbawione byłoby sensu. W takim społeczeństwie osąd byłby jak najbardziej na miejscu. Osąd to nie to samo, co ogląd. Ogląd to zwyczajne zauważanie, jak jest. Z kolei, osąd to dojście do wniosku, że coś innego musi się kryć za tym, co widać. Oglądać to być świadkiem. Osądzać to być sędzią. Wydawać wyrok, często bezlitosny. Osąd godzi w duszę, poraża iluzją w ocenie twej osoby, pomijając zupełnie głębszą rzeczywistość. Ja nie osądzę cię nigdy, przenigdy. Nawet jeśli coś zrobisz, poprzestanę na zwykłym przyjęciu do wiadomości tego, jak jest. Niczego nie będę ci przypisywał. Właściwie nie sposób przypisać tobie czegokolwiek, ponieważ nigdy nie przestajesz siebie tworzyć. Jesteś dziełem w trakcie powstawania. Nigdy nie przestaniesz siebie tworzyć. Nigdy nie jesteś tym, czym byłeś w ostatniej chwili. Ja będę zawsze widział w tobie tego, kim teraz postanawiasz być. Z Mojego natchnienia wyrażono to w następujący sposób: Nieustannie stwarzasz siebie czerpiąc z pola nieograniczonych możliwości. Nieprzerwanie stwarzasz siebie na nowo w następnym najwyższym wydaniu najszczytniejszej wizji swej osoby. W każdej chwili rodzisz się na nowo. Tak jak wszyscy inni. Z chwilą kiedy to pojmiesz, ujrzysz bezsens wszelkiego oceniania siebie czy innych. To dlatego, że przedmiot osądu już nie istnieje, kiedy go osądzasz. Zakończył swój byt. Tak jak ty zakończyłeś swój przewód sądowy i wydałeś wyrok. Rozstaniesz się raz na zawsze z ideą Boga, który osądza, gdyż będziesz wiedział, że miłość nigdy by się do tego nie posunęła. W miarę poszerzania swej świadomości pełniej uzmysłowisz sobie prawdę, że proces tworzenia siebie nie ma końca. Pamiętaj o tym zawsze. Proces tworzenia siebie nie ma końca. Siódma Iluzja, Iluzja Potępienia, Może posłużyć do doświadczenia tego, że zasługuje się wyłącznie na pochwałę. To może być trudne do strawienia, bo póki co tkwisz głęboko w Iluzji Potępienia. Gdybyś jednak nieustannie obsypywany był pochwałami, nie mógł byś tego doświadczyć. Pochwała nic by dla ciebie nie znaczyła. Nie wiedziałbyś, co to jest. Urok pochwały ginie, gdy nie ma nic poza tym.
Lecz wy posunęliście tę prawdę do skrajności, tak rozdmuchaliście Iluzję niedoskonałości i Potępienia, że teraz wszelka pochwała wydaje się wam naganna – szczególnie samochwalstwo. Nie wolno wam chwalić własnej osoby, dostrzegać (a tym bardziej głosić) chwały swej prawdziwej istoty. Nie wolno też szafować pochwałami w stosunku do innych. Chwalenie, doszliście do wniosku, nie jest rzeczą dobrą. Iluzja Potępienia daje również wyraz waszemu przeświadczeniu, że wy, a także Bóg, możecie doznać uszczerbku. Oczywiście, jest to dokładne przeciwieństwo prawdy, ale nie możecie się o tym przekonać, nie możecie tego doświadczyć w braku jakiejkolwiek innej rzeczywistości. Dlatego więc powołaliście do istnienia rzeczywistość alternatywną, w której uszczerbek jest możliwy, a Potępienie jest na to dowodem. Powtarzam: To iluzja, że wy albo Bóg możecie doznać uszczerbku. Skoro Bóg jest Wszystkim we Wszystkim (a jestem) i skoro Bóg jest Wszechmocny (a jestem) i skoro Bóg jest Najwyższą Istotą (to prawda), to nie sposób Boga zranić lub skrzywdzić. A skoro wy jesteście uczynieni na wzór i podobieństwo Boga (a jesteście), to was również nie sposób zranić lub skrzywdzić. Potępienie to zabieg, który posłużył wam do stworzenia kontekstu, w którym ta prawda nabrałaby znaczenia. „Uszczerbek” to jedna z pomniejszych iluzji, jakie co dzień wykształcają się z Dziesięciu Iluzji. Pierwsza Iluzja (Bóg i ty masz potrzeby), sprawia, że kiedy nie otrzymujesz tego, co ci potrzebne, powstaje wrażenie, że ty i Bóg doznajecie straty czy szkody. Stanowi to doskonałą przesłankę do zemsty. A to już nie błahostka. Idea piekła podbiła wyobraźnię ludzką z siłą nie mającą sobie równych – pogląd, że istnieje we Wszechświecie miejsce, do którego Bóg wtrąca tych, którzy nie przestrzegali Jego prawa. Przerażające, makabryczne obrazy tego strasznego miejsca widnieją na murach i sklepienia kościołów na całym świecie. Równie niepokojące przedstawienia zdobią stronice katechizmów i pisemek rozdawanych małych dzieciom – ku ich większej trwodze. Nie jest zadaniem Boga karać czy dokonywać zemsty. Mimo to, idea potępiającego Boga nie była bezużyteczna. Dostarczała układu odniesienia, w ramach którego można było doświadczyć wszelkiego rodzaju rzeczy, wielu przejawów bytu. Strachu, na przykład. Albo przebaczenia. Miłosierdzia również. Skazaniec dogłębnie pojmuje znaczenie litości. Podobnie osoba, która skazuje – lub ułaskawia. Przebaczenie jest kolejnym wyrazem miłości, który przyniósł waszej rasie wiele pożytku. Przebaczenie jest udziałem tylko młodych, prymitywnych społeczności (wysoko rozwinięte kultury nie odczuwają potrzeby przebaczania, ponieważ rozumieją, że nie sposób doznać żadnej straty czy uszczerbku), ale ma ogromną wartość w procesie ewolucji – dzięki niemu społeczeństwo dorasta i dojrzewa. Dzięki przebaczeniu goją się wszelkie psychiczne, uczuciowe, duchowe i czasami nawet fizyczne obrażenia, które jak ci się wydaje, odniosłeś. To wspaniały uzdrowiciel. Można z jego pomocą utorować sobie drogę do zdrowia. Można z jego pomocą utorować sobie drogę do szczęścia. Nader twórczo posłużyliście się pod tym względem Iluzją Potępienia, stwarzając w swoim życiu i w dziejach ludzkości wiele sytuacji, w których można było okazać przebaczenie. Postrzegaliście w niej przejaw Boskiej miłości, przybliżający was coraz bardziej do miłości i samej Boskości. Jednym z najsławniejszych tego świadectw jest opowieść o tym, jak Jezus przebaczył zbójcy ukrzyżowanemu wraz z nim, objawiając odwieczną prawdę, iż nikt, kto szuka Boga, nie jest potępiony. Oznacza to, że nikt nigdy nie jest potępiony, albowiem w ostatecznym rozrachunku każdy szuka Boga, nieważne, jak to sam nazwie. Piekło to doświadczenie oddzielenia od Boga. Lecz sama chęć ponownego zjednoczenia się z Bogiem urzeczywistnia to. To ważkie stwierdzenie, więc je powtórzę. Sama chęć ponownego zjednoczenia się z Bogiem urzeczywistnia to. Przebaczenie nigdy nie jest konieczne, gdyż nie można naprawdę wystąpić przeciw Boskości, jako że Boskość to Wszystko Co Jest. Rozumieją to wysoko rozwinięte społeczności. Kto komu by przebaczał? I za co? Czy ręka ma przebaczyć palcowi od nóg za to, że się stłukł? Czy ucho ma przebaczyć oku? Ręka może pocieszyć stłuczony palec. Może go rozetrzeć, poprawić jego stan, uzdrowić. Ale przebaczyć. Może więc przebaczanie to w języku duszy inne określenie na pocieszanie”? Napisano: Miłość jest wtedy gdy nigdy nie musisz przepraszać. Gdy zrozumie to również twoje społeczeństwo, przestaniecie potępiać siebie czy drugiego za te chwile, kiedy dusza „stłukła palec”. Przestaniecie wyznawać mściwego, surowego, potępiającego Boga, który skazałby ciebie na wieczne męki za coś, co dla Niego jest czymś daleko błahszym niż stłuczenie palca. Rozstaniesz się raz na zawsze z ideą Boga, który potępia, gdyż będziesz wiedział, że miłość nigdy by się do tego nie posunęła. Nikogo i niczego nie będziesz osądzał, zgodnie z Moim przykazaniem: Nie osądzaj ani nie potępiaj. Pamiętaj o tym zawsze. Nie osądzaj ani nie potępiaj. Ósma Iluzja, Iluzja Uwarunkowania, Może posłużyć do doświadczenia tego aspektu jaźni, który istnieje bezwarunkowo – i z tegoż powodu potrafi bez warunków kochać. Jesteś istotą istniejącą bezwarunkowo, lecz nie możesz poznać siebie takiego, ponieważ nie ma warunków, w których nie jesteś bezwarunkowym bytem. Nie masz więc warunków, całkiem dosłownie, warunków do zrobienia czegokolwiek. Możesz jedynie być. Lecz nie zadowala cię czyste bycie. Z tego powodu stworzyłeś Iluzję Uwarunkowania. W ramach tej Iluzji istnienie jednego przejawu ciebie – jednego przejawu Życia, jednego przejawu Boga – uzależnione jest od innego. To pochodna Iluzji Podziału, która z kolei wyrasta z Iluzji Potrzeby, Pierwszej Iluzji. W istocie jest tylko Jedna Iluzja, wszystkie inne wywodzą się od niej, jak wielokrotnie nadmieniałem. Z Iluzji Uwarunkowania bierze się względność, jak ją nazywacie. Gorąco i zimno, na przykład, tak naprawdę nie są przeciwieństwami, lecz tym samym w zmienionych warunkach. Wszystko jest jednym i tym samym. Jest tylko jedna energia, i tę energię zwiecie Życiem. Można tutaj użyć zamiennie słowa „Bóg”. O konkretnej, indywidualnej wibracji tej energii mówicie jak o stanie. W pewnych stanach pewne rzeczy wydają się prawdą, jak to nazywacie. Na przykład, dół jest górą a góra dołem – w stanie nieważkości. Wasi kosmonauci nauczyli się, że w przestrzeni kosmicznej pojęcia „góry” i „dołu” tracą rację bytu. Prawda się zmieniła, ponieważ zmieniły się warunki. Zmienne warunki sprawiają, że prawda też jest zmienna. Prawda to nic więcej niż „jak jest w tej chwili”. Ale to wciąż ulega zmianie. Zatem prawda też wciąż ulega zmianie. Unaoczniło ci to twoje życie. Proces Życia polega na przemianie. Jednym słowem, życie to przemiana. Bóg jest Życiem. Czyli Bóg jest Przemianą. Jednym słowem, Bóg to Przemiana. Bóg to proces. Nie byt, lecz proces. Proces zwany przemianą. Niektórzy woleliby może słowo „ewolucja”. Bóg to energia, która ewoluuje… albo To Co Się Staje. To Co Się Staje nie potrzebuje specjalnych warunków do stawania się. Życie po prostu staje się tym, czym się staje. Aby emocje określić, opisać, wymierzyć i poddać swojej władzy, przypisujecie mu pewne warunki. Lecz Życie nie ma warunków. Życie po prostu jest tym, czym jest.

JAM JEST KTÓRY JEST.

Po raz pierwszy ta starożytna zagadkowa sentencja nabiera dla ciebie sensu. Kiedy rozumiesz, że warunki, czy ich pozór, muszą zaistnieć po to, abyś mógł doświadczyć bezwarunkowości (czyli poznać Boga), będziesz błogosławił warunkom, w jakich żyjesz i jakich kiedykolwiek doświadczyłeś. Pozwoliły ci one doznać twojej własnej wielkości, wykraczającej poza wszystkie te warunki, razem wzięte i z osobna. Pokazało ci to twoje życie. Pomyśl o tym przez chwilę, a zobaczysz, że to prawda. Wyobraź sobie jakieś warunki, w jakich się znalazłeś, a właściwie, wydawało ci się, że się znalazłeś. Czy zdarzyło ci się je przezwyciężyć, pokonać? W rzeczywistości wcale ich nie pokonałeś. Po prostu przestałeś się utożsamiać z warunkami, w jakich się znalazłeś. Spostrzegłeś, że wyrastasz ponad nie. „Nie jestem moją pracą, moim upośledzeniem, moim zdrowiem, czyjego brakiem”, powiedziałeś sobie może. „Nie jestem tym. To nie moje prawdziwe ja‘.” Ludzie, którzy to ogłosili, dokonali niesamowitych rzeczy w życiu, osiągnęli niesamowite wyniki. Wykorzystali Iluzję Uwarunkowania do stworzenia siebie na nowo w kolejnym najwyższym wydaniu najszczytniejszej wizji siebie. Dlatego są tacy, którzy błogosławią warunki przeklinane przez innych. Albowiem przyjęli je jako wspaniały dar, który pozwala im dostrzec i głosić prawdę ich istoty. Kiedy błogosławisz warunki swego życia, jednocześnie je odmieniasz. Nadajesz im inne miano, gdyż widzisz w nich coś innego, niż wydaje się być, tak jak widzisz w sobie coś innego, niż wydajesz się być. Na tym etapie zaczynasz świadomie stwarzać, zamiast tylko zauważać, warunki i okoliczności swojego życia, gdyż wiesz, że zawsze byłeś i będziesz tym, który postrzega i interpretuje każdą okoliczność. Co dla jednego jest ubóstwem, ty możesz postrzegać jako obfitość. Co dla jednego jest porażką, ty możesz interpretować jako zwycięstwo (jak wtedy, gdy decydujesz, że każda przegrana to sukces). W ten sposób będziesz doświadczał siebie jako twórcy wszelkich warunków – czy też raczej „iluzjonisty”, jako że Uwarunkowanie naprawdę nie istnieje. Przestaniesz wówczas obarczać odpowiedzialnością inne osoby, miejsca czy rzeczy za swoje życiowe doświadczenia. Zmieni się całe twoje doświadczenie: przeszłe, teraźniejsze i przyszłe. Będziesz wiedział, że nigdy nie byłeś ofiarą, i stanie się to dla ciebie podstawą dla dalszego rozwoju. Zrozumiesz w końcu, że ofiar nie ma. Pamiętaj o tym zawsze. Ofiar nie ma. Dziewiąta Iluzja, Iluzja Wyższości, Może posłużyć do doświadczenia równości wszystkich rzeczy, a zatem do fikcyjności pojęć zarówno wyższości, jak i niższości. Nic nie jest wyższe ani niższe od innych. Lecz nie sposób poznać równości wszystkich rzeczy, kiedy wszędzie panuje sama równość. Jeśli wszystko jest równe, wówczas nic nie jest równe – ponieważ nie sposób doświadczyć czegoś takiego jak równość, o ile istnieje tylko jedna rzecz / w całej rozciągłości jest sobie równa. Nie sposób, aby rzecz nie była równa sobie. Jeśli rozłożysz coś na części, te części równają się całości. Nie ustępują całości tylko dlatego, że są osobno. Niemniej iluzja nierówności pozwala każdej cząstce dostrzec siebie jako cząstkę, którą stanowi, a nie całość. Tylko w oderwaniu od całości może ujrzeć swoją „cząstkowość”. Nie możesz wyobrazić sobie, że jesteś częścią Boga inaczej niż w oddzieleniu od Boga. Innymi słowy, nie zobaczysz Mnie, dopóki nie odsuniesz się i nie spojrzysz na Mnie. Lecz nie możesz odsunąć się ode Mnie, jeśli myślisz, że jesteś Mną. Musisz więc, aby doświadczyć Mnie, wyobrazić sobie, że Mną nie jesteś. Jesteś równy Bogu i tej równości pragniesz zaznać. Nie stoisz niżej od Boga czy od całej reszty, lecz nie możesz doświadczyć braku niższości w sytuacji, gdzie nic nie wybija się ponad pozostałe rzeczy. Dlatego też powołałeś do istnienia Iluzję Wyższości, aby poznać swoją równość w stosunku do wszystkiego, czyli swoją wyższość wobec niczego. Nie da się doświadczyć jedności z Bogiem poza układem odniesienia, w ramach którego możliwy jest brak jedności czy Podział. Musisz pozostawać w obrębie tego układu, czy jak to tutaj nazywamy, w obrębie iluzji, aby poznać prawdę, która istnieje poza iluzją. Musisz być „w tym świecie, lecz nie z tego świata”. Podobnie twoja równość z Bogiem i ze wszystkim staje się „doświadczalna” dopiero wtedy, gdy i jeśli możesz pojąć nierówność.    Z tego powodu stworzyliście Iluzję Wyższości. Z idei Wyższości płynie jeszcze jedna korzyść. Przez wyobrażenie sobie własnej wyższości względem warunków i okoliczności życia, umożliwiasz sobie doświadczenie tej strony swojej istoty, która przerasta wszelkie okoliczności i warunki – co podkreślałem już wcześniej. Masz w sobie coś cudownego, na czym możesz się oprzeć w obliczu negatywnych okoliczności i warunków. Niektórzy zwą to odwagą. W ten sposób Iluzja Wyższości okazuje się przydatna, kiedy żyjesz w obrębie szerszej Iluzji zwanej Życiem na Płaszczyźnie Fizykalnej, albowiem czerpiesz z niej siłę do tego, aby przezwyciężyć niesprzyjające okoliczności. Kiedy rozpoznasz tę Iluzję jako iluzję właśnie, zrozumiesz, że w żadnej mierze nie jesteś wyższy od Wszystkiego Co Jest, ponieważ w całej rozciągłości jesteś Wszystkim Co Jest. Nie będziesz wówczas przyzywał odwagi; będziesz wiedział, że jesteś odwagą. Nie będziesz przyzywał Boga; będziesz wiedział, że jesteś aspektem Boga, który przywołujesz. Jesteś przyzywającym i przyzywanym. Przemieniającym i przemienianym. Stwórcą i stworzeniem. Początkiem i kresem. Alfą i omegą. Tym właśnie jesteś, ponieważ tym Jestem Ja. A ty jesteś uczyniony na Mój obraz i podobieństwo. Jesteś Mną. Ja wyrażam się w tobie, przez ciebie i jako ty. W tobie mam swój byt. W każdym i we wszystkim. Dlatego żaden z was nie jest wyższy od drugiego. To niemożliwe. Niemniej powołaliście do istnienia Iluzję Wyższości, aby poznać swoją moc – a także, idąc dalej, moc każdego z was; własną jedność i równość z Bogiem i całą resztą; oraz jedność i równość każdego z Bogiem i z pozostałymi. Musisz jednak wiedzieć, że Iluzja Wyższości to niebezpieczna rzecz, jeśli nie są ci obojętne ludzkie cierpienie i ból. Jak już mówiłem, ból i cierpienie zanikają, kiedy doświadczasz swojej Jedności z drugim, a także z Bogiem. To Iluzja Wyższości zaprzecza tej jedności i jeszcze mocniej pogłębia podział. Wyższość należy do najbardziej zwodniczych idei, jakie kiedykolwiek zaważyły na kształcie ludzkiego doświadczenia. Przysparza świetnego samopoczucia – kiedy czujesz własną wyższość nad innymi. Lecz kiedy to druga osoba rości sobie wyższość nad tobą, czujesz się podle. Obchodź się ostrożnie z tą iluzją, bo to potężne narzędzie. Trzeba ją pojąć dogłębnie, całkowicie. Może być wspaniałym darem, źródłem siły i odwagi potrzebnej do tego, aby ujrzeć i doświadczyć siebie jako wyrastającego ponad okoliczności, ponad swoich ciemiężycieli, ponad własne wyobrażenie siebie. Lecz potrafi być zdradliwa. Nawet religie, których zadaniem podobno jest przybliżanie ludzi do Boga, zbyt często posługują się Wyższością jako swą główną bronią. „Nasza wiara jest lepsza od innych” – takie hasło przyświeca wielu kościołom, co przyczynia się do szerzenia rozdźwięku zamiast zgody wśród dążących do Boga ludzi. Państwa i narody, rasy i płcie, partie polityczne i ustroje gospodarcze wszystkie szermowały ideą swej domniemanej Wyższości w celu zaskarbienia sobie posłuchu, akceptacji, poparcia, władzy czy po prostu zwolenników. Lecz to, co wskutek tego powstało, nie jest bynajmniej wysokich lotów. Lecz ogół ludzi jest ślepy lub zachowuje dziwne milczenie. Nie widzi, że postępki dyktowane poczuciem wyższości w rzeczywistości przynoszą opłakane skutki. Albo widzi, tylko przymyka na to oczy, przez co utrwala cykl odwoływania się do Wyższości jako usprawiedliwienia dla czynów, a następnie bolesnego odczuwania „niskich” ich skutków. Można przerwać ten krąg. Poznaj się na tej Iluzji. Zrozum wreszcie, że Wszyscy Stanowimy Jedno. Rasa ludzka, całe Życie, to jednolite pole. Jest tylko Jedno. Dlatego nie ma się nad czym wywyższać i przed czym poniżać. To podstawowa prawda życiowego doświadczenia. Czy tulipan góruje nad różą? Czy góry przytłaczają bardziej niż morze? Który płatek jest najświetniejszy? Czy to możliwe, aby wszystkie były świetne – i wspólnie świętując swą świetność, tworzą niesamowite widowisko? Następnie stapiają się ze sobą, i stapiają się w jedno. Lecz nie przepadają. Nie znikają. Nie przestają istnieć. Po prostu zmieniają postać. I nie tylko raz, kilkakrotnie: z ciała stałego w płynne, z płynnego w lotne, z widocznego w niewidoczne, aby powstać na nowo, powrócić w nowym pokazie olśniewającego piękna i cudu. To Życie, zasilające Życie. To ty. Metafora się dopełniła. Urzeczywistniła. Urzeczywistnisz to w swoim doświadczeniu, kiedy postanowisz, że taka jest prawda i zgodnie z nią będziesz postępował. Dostrzeż piękno i cud tych, z którymi stykasz się w życiu. Każdy z was bowiem jest cudny, a żaden cudniejszy od innych. Pewnego dnia stopicie się w Jedno i poznacie, że wspólnym płyniecie strumieniem. Taka wiedza odmieniłaby wasze ziemskie doświadczenie. Odmieniłaby waszą politykę, ekonomię, stosunki społeczne, sposób kształcenia młodych. Przyniosłaby wam upragnione niebo – na ziemi. Kiedy przejrzysz złudny charakter Wyższości, poznasz się zarazem na iluzji niższości. Poczujesz wówczas potęgę i chwałę równości - z innymi ludźmi oraz z Bogiem. Urośnie twoje mniemanie o sobie i w ten sposób spełnione zostanie zadanie Iluzji Wyższości. Albowiem tak jak urasta twoje mniemanie o sobie, tak też urasta twoje doświadczenie. Pamiętaj o tym zawsze. Tak jak urasta twoje mniemanie o sobie, tak też urasta twoje doświadczenie. Dziesiąta Iluzja, Iluzja Niewiedzy, Zrodziła pogląd, że to wszystko, co tutaj padło, stanowi dla ciebie nowość, i nie możesz tego ogarnąć. Ta Iluzja pozwala ci dalej żyć w Świecie Względności. Ale nie musi to być życie jak dotąd, naznaczone bólem i cierpieniem, krzywdą wyrządzaną sobie i innym, w oczekiwaniu, ciągłym oczekiwaniu na lepsze czasy - lub na wieczną nagrodę w niebie. Można sprowadzić niebo na ziemię. Można żyć tutaj niczym w raju. Nigdy nie zostałeś z niego zresztą wypędzony. Nie posunąłbym się do czegoś takiego. Wiesz o tym. W głębi serca już o tym wiesz. Tak jak wiesz o Jedności ludzi i całego życia. Tak jak wiesz o równości wszystkich rzeczy i o tym, że miłość jest bezwarunkowa. Wiesz o tym i o wielu innych rzeczach, i nosisz tę wiedzę głęboko w sobie. Niewiedza jest iluzją. Robisz z niej mądry użytek, kiedy poznajesz się na iluzji – kiedy wiesz, że to nieprawda, iż nie wiesz.  Wiesz… i wiesz, że wiesz. Tak mówi się o Mistrzach. Oni wiedzą, że wiedzą. Wykorzystują tę wiedzę do życia w złudnym świecie, w jakim sami siebie umieścili. To sprawia, że wydają się czarodziejami, bez trudu wywołującymi wszelkie iluzje Życia i posługującymi się nimi do swoich celów. „Niewiedza” to cudowna i pożyteczna iluzja. Pozwala ci ponownie poznać, dowiedzieć się, pamiętać. Na nowo doświadczyć cyklu. Stać się płatkiem śniegu. Złudzenie niewiedzy pozwala ci dowiedzieć się, że wiesz. Kiedy wiesz wszystko, a nie wiesz, że wiesz, wówczas nic nie możesz wiedzieć.   Wejrzyj głęboko w tę prawdę, a zrozumiesz. Wyobraź sobie, że czegoś nie wiesz. Czegokolwiek. W tej samej chwili ukaże ci się to, czego jesteś pomny - i nagle stanie się dla ciebie wiadome, co wiesz. Na tym polega cud pokory. Na tym polega potęga stwierdzenia: „Jest coś, czego nie wiem, a czego poznanie mogłoby wszystko zmienić”. Mogłoby ono w pojedynkę uzdrowić świat. Wezwanie do pokory to wezwanie do chwały. Nie ma większego narzędzia dla duchowego rozwoju. Z mojego natchnienia zostało napisane, iż światu potrzeba nieco „teologii pokory”. Nieco mniej pewności, że wszystko się wie, nieco więcej ochoty do dalszych poszukiwań, do przyznania, że może być coś, czego nie wiecie – poznanie czegoś, co mogłoby wszystko zmienić. Powtarzam: niewiedza prowadzi do wiedzy. Wiedzieć wszystko to w efekcie nie wiedzieć nic. Dlatego tak ważna jest Iluzja Niewiedzy. Tak jak zresztą wszystkie Iluzje. To klucze otwierające ciebie na doświadczenie, Kim Naprawdę Jesteś. Otwierają drzwi prowadzące ze Świata Względności do Świata Absolutu. Do wszystkiego. Niemniej, jak w przypadku pozostałych Iluzji, kiedy dajesz się porwać Iluzji Niewiedzy, kiedy wypełnia całą twoją rzeczywistość, przestaje ci służyć. Jesteś wtedy niczym magik, który zapomniał o swoich sztuczkach. Dajesz się zwieść własnym czarom. Wówczas musi cię ratować ktoś inny, ktoś, kto przejrzał iluzję, kto cię wyrywa z uśpienia, przypomina ci twoją prawdziwą istotę. Ta osoba będzie twoim wybawcą, tak ja ty możesz zbawiać innych, przypominając, Kim Są Naprawdę, oddając ich na powrót sobie. „Zbawiać” to inaczej mówiąc „budzić”, przypominać, że jest się członkiem Boskiego ciała. Czyń to wobec innych. Albowiem jesteś zbawicielem dnia obecnego. Jesteś Moim Umiłowanym, którego sobie upodobałem. Jesteś posłany, aby przywieść innych z powrotem do domu. Dlatego odsuń od siebie iluzję. Żyj z nią, ale nie pod jej władzą. Zrób to, a będziesz w tym świecie, ale nie z tego świata. Poznasz swoją magię i urośnie twoje mniemanie o sobie, aż pewnego dnia zrozumiesz, że jesteś samą magią. Pamiętaj o tym zawsze. Jesteś samą magią. Kiedy posługujesz się Iluzją Niewiedzy, oświadczasz, że jest jeszcze wiele do nauczenia się (przypomnienia sobie), lecz ta pokora wynosi cię ponad nieoświeconych, sprawia, że coraz więcej pojmujesz, pamiętasz i postrzegasz. Teraz należysz do congnoscenti – do wtajemniczonych. Pamiętasz, że iluzje służą ci po prostu do stwarzania umiejscowionego pola odniesienia, w ramach którego możesz doświadczyć dowolnego z niezliczonych aspektów twej prawdziwej istoty. Zaczynasz posługiwać się nimi z rozmysłem, niczym malarz pędzlem; wyczarowujesz cudowne obrazy i nadzwyczajne, urzekające chwile, przebłyski, w których ukazuje ci się w doświadczeniu twoja nieobjęta jaźń. Jeśli pragniesz doświadczyć siebie na przykład jako przebaczenia, możesz zmieszać Iluzje Osądu, Potępienia i Wyższości. Rzutując je przed siebie, napotkasz nagle (przywołasz) ludzi w swoim życiu, którzy dadzą ci sposobność okazania przebaczenia. Możesz nawet dodać Iluzję Przegranej i rzutować ją na własną osobę, aby uczynić doświadczenie jeszcze bardziej dojmującym. Wreszcie, możesz wykorzystać Iluzję Niewiedzy i udać, że nie masz pojęcia, iż to wszystko jest twoim własnym dziełem.  Jeśli zechcesz doświadczyć siebie jako miłosierdzia czy hojności, możesz wymieszać Iluzje Potrzeby i Niedoboru w celu stworzenia pola odniesienia dla wyrażenia tych właśnie aspektów Boskości ukrytych w twoim wnętrzu. I możesz natknąć się na żebraków idąc pewnego dnia ulicą. Dziwne, pomyślisz sobie, nigdy przedtem nie widziałem tu żebraków… Wzbiera w tobie współczucie dla nich, topnieje serce. Odzywa się hojność i ręka wędruje do kieszeni, sięgasz do portfela i dajesz im trochę pieniędzy. Albo zadzwoni do ciebie krewny i poprosi o finansowe wsparcie. Możesz przejawić w tej chwili którykolwiek z licznych aspektów twej istoty. Ale tym razem wybierasz życzliwość, troskę i miłość. „Oczywiście”, odpowiadasz, „ile ci potrzeba?” Ale uważaj, ponieważ jeśli nie zachowasz czujności, nie zrozumiesz, jak to się stało, że ów żebrak czy też krewny do ciebie trafili. Zapomnisz, że sam ich przywołałeś. Jeśli za bardzo uwikłasz się w Iluzje, przestaniesz pamiętać, że wprowadziłeś do swojego życia każdą osobę, miejsce i zdarzenie. Przestaniesz pamiętać, że są tu po to, aby zapewnić ci doskonałą sposobność do poznania siebie pod różnymi względami. Zapomnisz Moje naczelne przesłanie: Posyłam ci same anioły. Możesz przydzielić im rolę czarnych charakterów w swojej historii. Jeśli nie będziesz uważał, będziesz upatrywał w sobie zamiast szczęśliwego wybrańca nieszczęsnej ofiary chwil łaski, jakie ci przypadły, które choć początkowo mogą wydać się niepożądane, to jednak kryją w sobie dar. Może też się zdarzyć, że postanowisz zostać obdarzony inaczej. Oprócz miłosierdzia zechcesz doświadczyć również władzy. Możesz litować się nad tym samym żebrakiem i co dzień go wspomagać, aż ustali się swoisty rytuał z udziałem was dwóch. Możesz wspierać dalej swego krewnego i posyłać mu co miesiąc czek, aż ustali się swoisty rytuał z udziałem was dwóch. Jesteś teraz górą. Masz nad nimi władzę, którą dosłownie odebrałeś im, władzę stwarzania na nowo swego życia. Upajasz się poczuciem swojej wielkości i mocy. Obezwładniłeś ich; bez ciebie nagle nie mogą dać sobie rady. Ani żebrak ani krewny, mimo że obaj do tej pory jakoś się obywali bez twojej pomocy. Przez ciebie nie mogą funkcjonować, również związek powstały między wami nie służy obu stronom. Zamiast podać im linę, aby pomóc im wydostać się z pułapki, wrzuciłeś linę do środka i skoczyłeś w ślad za nią. Uważaj więc na pobudki, jakimi się kierujesz. Miej na uwadze cele, jakie ci przyświecają. Śledź pilnie, jakiego aspektu swej istoty doświadczasz. Czy jest sposób na to, aby go doświadczać nie obezwładniając przy tym innych? Czy jest sposób na to, aby przypomnieć sobie, Kim Jest Się Naprawdę nie odbierając przy tym pamięci innym? Przedstawiłem powyżej kilka sposobów wykorzystania Dziesięciu Iluzji, a także niezliczonych pomniejszych. Teraz już widzisz, już rozumiesz, już pamiętasz, jak posługiwać się Iluzjami. Aby stworzyć pole odniesienia dla doświadczenia wyższych aspektów jaźni, nie jest konieczne przywołanie ich w teraźniejszości. Wysoko rozwinięte istoty przenoszą Iluzje do przeszłości i wykorzystują pamięć o nich do stworzenia tego pola. Czy używasz ich w postaci wspomnień czy też w postaci fizykalnej w swojej chwili obecnej, posługujesz się nimi codziennie. Lecz jeśli nie robisz tego świadomie, jeśli nie zdajesz sobie sprawy, że je wytwarzasz i po co je wytwarzasz, może ci się wydać, że jesteś pod wpływem swego życia zamiast być jego sprawcą. Może przyjść ci do głowy, że rzeczy zdarzają się tobie, a nie przez ciebie. Mogłeś tego nie wiedzieć, a poznanie tego może wszystko zmienić. Wszystko, co dzieje się w twoim życiu, dzieje się za twoją sprawą. Rozmowy z Bogiem jeśli wszystko jest iluzją, wychodzi na to, że sama iluzja jest też złudzeniem, bo niby co mamy przyjąć za punkt odniesienia – za rzeczywistość? Jeśli istniałaby rzeczywistość oddzielona od iluzji znaczyłoby, że istnieje też jakaś granica między złudzeniem, a rzeczywistością. Idąc dalej świadczyłoby to o dualizmie, z którym tak przecież się walczy we wszelkiej „właściwej” duchowości. Kolejną rzeczą jest fakt, że niszcząc iluzję musielibyśmy przejść z dualizmu w nie-dualizm, ale skoro wszystko jest i tak nie-dualne to dualizm nie istnieje tak samo jak nie-dualizm. Hm… Wydaje mi się, że próba korzystania z iluzji jest próbą dorabiania znośnej filozofii w miejscu, gdzie tego nie trzeba robić. Ba, jest to nawet próba subtelnego oszukania siebie samego. Iluzja to słowo, które ktoś przyjął, by określić rzeczy, które są nietrwałe, lub subiektywne. Zawiera ono w sobie pewną negatywną konotację, która jest chyba niepotrzebna (przynajmniej na głębszym etapie rozumienia). Jeśli patrzeć w ten sposób – Iluzja to po prostu sposób istnienia wszystkiego, co nas otacza, iluzja to – innymi słowy – rzeczywistość. Przecież rzeczywistość sama w sobie jest nietrwała, zmienna, względna. Obserwowana różnymi oczyma – jawi się różnie… Wszystko się płynnie przenika i może, zatem, największą iluzją jest nazywanie rzeczy „iluzją” lub „rzeczywistością ?
Rzeczy są jakie są, wszystko reszta to opinia, jak mawiał Demokryt. Czy można zatem rozumieć, że iluzje są projekcjami naszego umysłu? Filmem, który sobie wyświetlamy, aby doświadczać tego, co nam potrzebne do rozwoju? „Iluzje są projekcjami naszego umysłu”
– może brzmieć dla niektórych negatywnie, bo nasuwa przypuszczenie, że istnieje jakaś absolutna rzeczywistość poza tymi iluzjami/projekcjami, która ma nad nimi ontyczną wyższość.
Tymczasem …nie wiadomo czy istnieje. Może, paradoksalnie zatem, iluzja to nasza rzeczywistość.  Wszystko jest iluzją, przejawiającą się niezwykle realnie dla naszych umysłów, zamykającą nas w pewnego rodzaju imperatywie bytu ? Zgadza się. Buddyści mówią, że wszystko jest iluzją i całkowicie się z nimi zgadzam. Wszystko zależy od możliwości percepcji. Człowiek widzi kolory chociaż są one rozszczepieniem białego światła. Czyli kolory jakie widzi to iluzja na którą pozwala konstrukcja naszego oka. Pies kolorów nie widzi – dla niego wszystko jest czarno-białe. Zresztą do widzenia nie potrzebne są nawet oczy. Można przetworzyć zmysł dotyku na „widzenie”. Wtedy wszystko czego dotykamy mozg przetwarza na obrazy.
W buddyzmie jest jeszcze coś takiego jak iluzja iluzji. Ave. p.s. Iluzje potrafia być bardzo przyjemne. Na przykład wtedy gdy się zakochujemy. Wtedy partnerka wydaje nam sie niesamowicie piękna chociaż w rzeczywistości może być przeciętna. Ale mózg zostaje ogłupiony narkotycznie. Poza tym oglądamy partnerkę często w świetle świec, czego wymaga romantyzm a wtedy trudno dobrze widzieć w ogóle.  „Jam Jest Który Jest”. Walsch w filmie „Moses Code” tłumaczy to zdanie dodając przecinek w angielskim odpowiedniku, z „I am that I am” na „I am that, I am”, czyli „Jestem tym, jestem” podkreślając zasadę jedności (o której zresztą traktuje cały film). Mojżesz jednak po angielsku nie mówił, płonący krzew który mu się objawił też zapewne w tym języku się z nim nie komunikował, pozostaje więc margines błędu na przekład:) Ciekawe jak teraz by brzmiały fragmenty z wykorzystaniem tych słów. „Iluzje są projekcjami naszego umysłu”
– może brzmieć dla niektórych negatywnie, bo nasuwa przypuszczenie, że istnieje jakaś absolutna rzeczywistość poza tymi iluzjami/projekcjami, która ma nad nimi ontyczną wyższość.
Tymczasem …nie wiadomo czy istnieje. Może, paradoksalnie zatem, iluzja to nasza rzeczywistość  Wszystko jest iluzją, przejawiającą się niezwykle realnie dla naszych umysłów, zamykającą nas w pewnego rodzaju imperatywie bytu?” Nie wiadomo czy istnieje ostateczna rzeczywistość? A nie doświadczasz jej w medytacji ? Nie doświadczasz czasem wolności od iluzji? A ciekawe czy można uwolnić się od iluzji na zawsze ?
W tym artykule pisze że istoty oświecone nie żyją aktualnie iluzjami a potem pisze o sytuacji gdy za długo nie ma iluzji, że to wcale nie jest fajne : „Często doznają tego osoby, które są ze sobą od dawna. Zaczynają tracić swoją indywidualną tożsamość. To cudowne – w pewnych granicach. Lecz cały urok ulatuje, gdy doświadcza się Jedności bez końca, ponieważ w braku Podziału Jedność staje się niczym. Zamiast doświadczenia ekstazy jest próżnia. Gdy nie ma podziału, nigdy, Jedność to nicość. „Czyli za długa wolność od iluzji oddzielenia to próżnia i to nie jest fajne . Ale ta wolność od iluzji, która nie trwa długo jest wspaniała. Dziwne . Więc czy oświecenie też jest próżnią i nie jest fajne ?